Το μανταλάκι
- Νίκο μου, κατέβα σε παρακαλώ στη πρασιά να μου φέρεις το μανταλάκι που μου έπεσε, εκείνη.
- Γιατί δεν κατεβαίνεις εσύ, εκείνος.
- Μα αφού εγώ κρατάω το κιλοτάκι στο σύρμα !!! Ποιάαα, α ξέχασα, εκείνη !
Χρυσόστομος
- Γιατί δεν κατεβαίνεις εσύ, εκείνος.
- Μα αφού εγώ κρατάω το κιλοτάκι στο σύρμα !!! Ποιάαα, α ξέχασα, εκείνη !
Χρυσόστομος
Χ Ε Ρ Κ Ο Υ Λ Ε Σ
Ο Ηρακλής δούλευε από το πρωί ως το βράδυ κι από το βράδυ ως το πρωί στο μικρό κτήμα του παππού του, στην άκρη του χωριού. Δεν είχε γνωρίσει τους γονείς του. Τον μεγάλωνε ο παππούς του, που κι αυτός πέθανε μετά από λίγα χρόνια. Με τη συνεχή χειρωνακτική εργασία ο Ηρακλής είχε φτιάξει ένα ωραίο κορμί, κάτι σαν το άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.
Αργότερα απέκτησε ένα καλό φιλαράκι, το μικρό κωφάλαλο του χωριού, το μουγκό. Το μουγκό, ας είναι καλά η δασκάλα του χωριού, μπορούσε να προφέρει στραπατσαρισμένες μερικές λέξεις, έτσι για να φαίνεται ότι κι αυτός ξέρει να μιλάει. Ζούσε από θελήματα που έκανε στις κυράδες του χωριού και από την εκκλησία του χωριού, που χτύπαγε την καμπάνα της. Όταν τέλειωνε τις δουλειές του, πήγαινε στον Ηρακλή να του κάνει συντροφιά και τον βοηθούσε όσο μπορούσε, αφιλοκερδώς. Πίνανε καφεδάκι σιωπηλοί, μια τρυφερή σιωπή, μια αξιοζήλευτη φιλία.
Η Σούζαν ήρθε από την πατρίδα της την Αγγλία για τουρισμό. Στο σχολείο της είχε μάθει λίγα αρχαία ελληνικά, μυθολογία και ιστορία της αρχαίας Ελλάδας, και ήρθε να δει από κοντά αυτά που είχε πιάσει με τη φαντασία της, όταν παρακολουθούσε τα μαθήματα. Της είχε κάνει εντύπωση, από τη μυθολογία, ο βασιλιάς των Θηβών που κράτησε στο παλάτι του για σαράντα μέρες τον γνωστό από τους άθλους του Ηρακλή και κάθε βράδυ, ο βασιλιάς, έστελνε στο κρεβάτι του Ηρακλή μία από τις σαράντα κόρες του, διαφορετική κάθε βραδιά, για να αποχτήσει γερά και ρωμαλέα, σαν τον Ηρακλή, εγγόνια.
Η Σούζαν, προσπαθώντας να συνεννοηθεί με λίγες αρχαίες ελληνικές λέξεις και αγγλικά, δεν τα κατάφερνε και καθόταν στο καφενείο του χωριού στεναχωρημένη. Το μουγκό την είδε και τη λυπήθηκε. Την πλησίασε χαμογελαστό, με το χαριτωμένο χαμόγελο του μουγκού, και με διάφορες κινήσεις την έπεισε να το ακολουθήσει.
Το μουγκό πήγε την Αγγλιδούλα στο φίλο του τον Ηρακλή. Ο Ηρακλής μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της Αγγλιδούλας έμεινε άγαλμα. Λεωνίδας στις Θερμοπύλες!
- Σούζαν ! λέει εκείνη και του δίνει το χέρι.
- Ηρακλής ! λέει εκείνος χαμογελαστός και της σφίγγει το χέρι.
- Όου, Χέρκουλες, γιααα, λέει εκείνη και του δίνει ένα φιλάκι.
Εκείνο το απόγευμα το μουγκό, αντί να χτυπήσει την καμπάνα για εσπερινό, άρχισε να τη χτυπάει όπως τη χτυπάει με το 'Χρι' απο το "Χριστός Ανέστη" !
Μετά από ένα περίπου μήνα η Αγγλιδούλα εξαφανίστηκε. Πήρε βαθιά κρυμμένο μέσα της ένα μεγάλο μυστικό. Είχε γίνει η τεσσαρακοστή πρώτη κόρη του βασιλιά των Θηβών !
«Έπρεπε να γυρίσει στη μανούλα της», έλεγαν στο χωριό οι γυναίκες με συμπάθεια προς την Αγγλίδα...και πέρναγαν από το κτήμα του Ηρακλή να πάρουν σπόρους για να κάνουν κι αυτές κήπο στα σπίτια τους.
Το χωριό άρχισε να αποκτά φήμη, σαν το χωριό με τους ωραίους κήπους, τα ωραία αγόρια και τα ωραία κορίτσια !
Τα χρόνια περνούσαν, ο Ηρακλής είχε περάσει τα εκατό, και κάποια στιγμή πήγε να ξεκουραστεί αφήνοντας το μικρό κτήμα του στο μουγκό, το φιλαράκι.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινήσω ότι πάσα ομοιότης με πρόσωπα και πράματα είναι τελείως συμπτωματική κι όποιος θέλει το πιστεύει. Πάντως "Με λένε Γιώργο (!) -not Hercules- και ποτέ δεν ...τραγουδάω", το άσμα!
Πάμε στα βαριά...
Ο γιατρός του χωριού στη νεκροψία νόμισε πως είχε μπροστά του το άγαλμα του Λεωνίδα πεσμένο. Κοίταζε τα μόρια του Ηρακλή, ακόμα ζωντανά, σα μόρια δεκαοχτάρη, που... πέρασε πρώτος στις Πανελλαδικές(!) και γυρνώντας στον Πρόεδρο του χωριού που στεκόταν δίπλα του είπε:
- Θα τα κόψω να τα μελετήσω...
- Τί ; Θα μελετήσεις τα αμελέτητα; είπε ο Πρόεδρος...
- Ιατρική έρευνα, ιατρικό φαινόμενο, είπε με ύφος ο γιατρός.
Στο νεκροταφείο όλο το χωριό. Γυναίκες και παιδιά και όλοι οι βασιλιάδες των Θηβών, οι μπαμπάδες! Και μπροστά απ' όλους το μουγκό. Με ένα άλφα τέσσερα χαρτί στο χέρι βγάζει τον επικήδειο.
- Ετέ ! (μάνες κι αδέλφια και βασιλιάδες των Θηβών…) Θάλασσα… χελιδόνι… άμμος… κουτί… τριαντάφυλλο… χώμα… ρoλόι… ησυχία… σελίδα… αέρας… γάλα… Ετέ (Θεός σχωρέστον !)
Αυτή τη φορά τις είπε όλες τις λέξεις που του είχε μάθει με κόπο η δασκάλα. Το μουγκό.
- Τα χρόνια του να πάρουμε, είπε ο γιατρός στον Πρόεδρο, καθώς έφευγαν.
- Μη γίνεσαι πλεονέκτης, είπε ο Πρόεδρος, εσύ πήρες! Τα... χρόνια... άστα για μας !...
Αμήν!
.
Γιώργος ο Μοναχικός (Γ.Μ.)
.
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
