Ο κοντραφάλτσος

Τίτλος. Ο κοντραφάλτσος.

Μυθιστόρημα τύπου W.C., γεμάτο από έλλειψη μουσικής φαντασίας ...

Υπότιτλος. Όταν όλοι ακούν, κάποιοι πρέπει να βλέπουν.

Έδώ αρχίζει.

Πηγαινόφερνε τον πιτσιρίκο το γιό του στο Ωδείο. Τί τρέλλα κι αυτές
οι μαμάδες να θέλουν να κάνουν τα παιδιά τους μουσικούς! Μόδα είναι,
θα περάσει, σκεφτόταν.

Ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα μουαικής, που λένε. Όταν αυτός ήταν σάν τo
γιό του μικρός, στο χωριό του μόνο ένα ραδιόφωνο υπήρχε. Και κάτι
κλαριντζήδες που πήγαιναν στους γάμους και στα πανηγύρια.

Τις Κυριακές και γιορτές στην εκκλησία πήγαινε κοντά στov ψάλτη και
 προσπαθούσε να κρατήσει "το ίσον" αλλά ο ψάλτης τούκανε νόημα να
σταματήσει.

Στο Ωδείo, καλημέριζε και χαμογελούσε σ όλους. δάσκαλους και
μαθητές. Τούς ζεχώριζε μόνο απο την ηλικία. Όταν έβλεπε κάποιον
να κρατάει ένα μουσικό όργανο, τον θαύμαζε και του έκανε τόπο να
περάσει.

Ένιωσε για πρώτη φορά άνετα σε κείνο το περιβάλλον όταν κάποιος
καλός άνθρωπος που καθόταν δίπλα του σε μιά συναυλία του
εξήγησε πότε πρέπει να χειροκροτάει και πάτε πρέπει να ξεροβήχει.

Με τον καιρό ο γιος του μεγάλωσε και πήγαινε μόνος του στο Ωδείο.
Αυτός πήγαινε μόνο στις συναυλίες.

Τώρα πιά με nολλή άνεση μπαινόβγαινε στις αίθουσες των συναυλιών.
Το χειροκρότημα του ακουγόταν πεντακάθαρο, δυνατό καί στην ώρα του.
Με τov ξερόβηχα δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά. Αλλά τί πειράζει.
Υπήρχαν κι άλλοι στην αίθουσα.
Κάποιο βράδυ, θυμάται, τήν ώρα που όλοι έδιναν συγχαρητήρια στο
μαέστρο για την επιτυχημένη συναυλία που περιλάμβανε και διασκευές
σύγχρονων ξένων τραγουδιών, πρότεινε στο μαέστρο να διασκευάσει
και κανένα ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Ο μαέστρος χαμογέλασε κσι τον
ευχαρίστησε όπως έκανε και στούς άλλους πcυ τούδιναν τα συγχαρητή
ρια. Ποτέ του δεν σκέφτηκε ότι μπορεί ο μαέσrρος να μην κατάλαβε τι
του είπε γιατί πίστευε ότι ένας μαέστρος είναι αδύνατο να μη μπορεί να
καταλάβει έναν φάλτσο!
Τα χρόνια περνούσαν κι ο φίλος παρακολουθούσε σχεδόν όλες τις
συναυλίες.Ο βήχας του ακουγόταν πιά πεντακάθαρος., δυνατός και
περίπου στην ώρα του.Με το χειροκρότημα δεν τα πήγαινε και τόσο
καλά. Αλλά τί πειράζει. Υπήρχαν κι άλλοι στην αίθουσα.

Δεν ξέρω αν εδώ τελειώνει...

=========
Πράγματι οι διαφωνίες προκαλούν ένταση στη ζωή μας. Όμως μη

στεναχωριέστε, έχουν και αυτές τις "λύσεις" τους, 'οπως και οι "διά-
φωνες συγχορδίες"

Ο …νίκης και το «χρυσό» του.

Πλάνες αρχείου.
Σκηνοθεσία Geostef the Soft.
Μουσική υπόκρουση ο ύμνος των ολυμπιακών αγώνων.



((( Γράφτηκε για ένα διαγωνισμό,για τους
))) Ολυμπιακούς Αγώνες. Συμμετείχαν
))) 300. Αυτό βγήκε Λεωνίδας, όπως λένε,
))) οι τρακόσοι κι ο Λεωνίδας;;;;   ))) 
------------------------
                                                   

΄Ηταν ωραίος!
     Όχι δηλαδή που όλες οι γυναίκες πέφτανε σα θερισμένα στάχυα στο πέρασμα του, όχι κατά πως λέγανε στο χωριό του οι θείες του από τότε που ήτανε παιδάκι “καλέ, αυτός του παπού του έμοιαξε!”, αλλά, με τη συνήθεια που είχε, όταν βρισκόταν στο ταβερνάκι της γειτονιάς του, να κερνάει τα διπλανά τραπέζια όλοι του φωνάζανε  «Στην υγειά σου! Είσαι ωραίος!»

Ήταν μεγάλος!
     Όχι δηλαδή που είχε τα χρονάκια του, όχι που στο χωριό του «μπάρμπα» τον φωνάζανε, αλλά, με τη συνήθεια που είχε να μη χαλάει χατίρι, οι συνάδελφοι του στη δουλειά συχνά του φωνάζανε “Μήπως σου περισσεύει κανα τσιγαράκι, μεγάλε»!

Ήταν αληθινός!
     Πολλές φορές το σκεπτόταν κι ένιωθε περήφανος για τον εαυτό του! “Εγώ, που λες, φίλε μου, δεν μ’ αρέσουν τα ψέματα!  Εγώ και σε δέκα γυναίκες να υποσχεθώ παντρειά, θα τηρήσω την υπόσχεσή μου”! ΄Ελεγε.

     Κι ύστερα μελαγχολούσε λίγο γιατί το μυαλό του γύριζε στα παιδικά του χρόνια, τα δύσκολα, που για να βοηθήσει την οικογένεια του δεν πήγε σχολείο γιατί έπρεπε να δουλεύει. “Αν μάθαινα και λίγα κολυβογράματα”, σκεφτόταν. Κι ύστερα, “τί να τα κάνεις τα γράματα;  Τάμαθες, αν τάμαθες, σε λίγο τα ξέχασες”, έλεγε στο διπλανό του στο ταβερνάκι. “Τζάμπα χρόνια τα σχολεία!  Το πνεύμα”, έλεγε, “το πνεύμα έχει σημασία. Το πνεύμα είναι αθάνατο, κρατάει χρόνια.  Αρχαίο πνεύμα αθάνατο!”
     “Καλά κάναν και θέλαν να βγάλουν απο τα σχολεία τα αρχαία ελληνικά. Μόνο το πνεύμα να μείνει! Αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Πνεύμα ο Θεός, που έλεγε κι ο παπα Θανάσης...”

     Διψούσε για δράση. Διψούσε για ζωή. Μέσα του έκαιγε μια φλόγα. Ο ίδιος ήταν ένας κινούμενος πυρσός. Δουλειά όλη μέρα σα μηχανή εσωτερικής καύσης και το βραδάκι ένα δυό ποτηράκια στη “μικρή βουλή” , στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με τα φιλαράκια. Έτσι για νάχει όνειρα γλυκά. Ονειρεμένη ζωή!
     Όλοι τον αγαπούσαν. Είχε μεγάλη δημοτικότητα. Ίσως γι΄αυτό δεν έκανε μεταδημότευση. Και πιο πολύ απ΄όλους η Μαριώ.

     Τις σκέψεις του διέκοψε ένα κορνάρισμα αυτοκινήτου που πέρναγε απ’ το δρόμο.
Ευτυχώς! Εκείνη την ώρα άρχιζε η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων. ΄Αραξε πιο αναπαυτικά στην τριζάτη παλιά πολυθρόνα του και προσηλώθηκε στην τηλεόραση. ΄Αλλη φορά τα λέμε σκέφτηκε, τώρα να δούμε την τελετή. “Τελετή”, σωστά τ’ ακούει, αλλά δεν βλέπει πουθενά “γραφείο τελετών”. Δεν θα είδα καλά σκέφτηκε. Δεν πειράζει. Αρκεί η τελετή.

     Για κοίτα! ΄Ενας αρχαίος πετάει. Νάναι ο Ίκαρος; Είχαν και τότε σχολή Ικάρων; Μπράβο, τους αρχαίους! Πολύ προχωρημένοι. Ή μήπως είναι κανένα UFO. Πολύ προχωρημένοι οι αρχαίοι!

     Και συρτάκι, έ; Τι μας έχεις κάνει τέλος πάντων καλέ κύριε Ζορμπά. Δεν μπορούσες να χόρευες και κανα ζεμπέκικο, δηλαδή. Έστω, τον «Τσακατσούκα». Ωραίος. Άκου:
     «Όταν ήμουνα μικρός θυμάμαι ότι
     για το χατίρι μιας γειτόνισας μικρής
     ο τσακατσούκας μου άναβε με την πρώτη
     μα τώρα ούτε με τις δεκατρείς!”

     Γειά σου, Νικόλα  χρυσοδάχτυλε, με το μπουζούκι σου! Γειά σου και σένα, Βασιλάκη  χρυσόστομε, με τό τραγούδι σου. Γκαρσόν, στείλε ρετσίνες στα παιδιά. Και λουλούδια! Πολλά λουλούδια, λουλουδού...

     Φώτα! Πολλά φώτα! Πυροτεχνήματα! Τι πολιτισμός, οι αρχαίοι! Τα φώτα του πολιτισμού θάναι. Πολλά! Δόσανε και και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. ΔΕΗ της ανθρωπότητας οι αρχαίοι! Πρώτοι στην παγκοσμιοποίηση οι αρχαίοι!

     Η παρέλαση των αθλητών! Απ΄όλες τις χώρες του κόσμου. Μπροστάρης ο δικός μας. Με το ένα χέρι, πρωτοφανές,  τεντομένο μπροστά κρατούσε τη σημαία μας. Περήφανα και καμαρωτά. Έτσι τις κρατούν τις σημαίες, κύριοι επιστήμονες. Αν θέλετε ν΄ανάβετε φωτιές στου Αη Γιάνη, καλύτερα , κάψτε τα πτυχία και τα διπλώματα σας.
     Πίσω του οι υπόλοιποι αθλητές με τοπικές της χώρας τους ενδυμασίες. Και με τις σημαίες τους! Πολυχρωμία. Χαρωποί, καμαρωτοί χαιρετούσαν τα πλήθη που τους υποδέχονταν με χειροκροτήματα απ΄τις κερκίδες. Μερικοί απ΄αυτούς σήκωναν τις ψηφιακές μηχανές και φωτογράφιζαν τον κόσμο. Η ψηφιακή τεχνολογία μεγάλη υπόθεση. Αλλά και σ΄αυτή πρωτοπόροι ήταν οι αρχαίοι. Με την ψήφο τους εξέλεγαν τους άρχοντες τους. Ψηφιακή δημοκρατία οι αρχαίοι μας.

     Πάλι στη χώρα τους οι ολυμπιακοί αγώνες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ιστορία...Τι μου θυμίζει αυτή η λέξη...Ωραία ιστορία! Εκείνη η τουρίστρια. Τι κούκλα! Στα νιάτα του. Την είχε γνωρίσει, λίγο πριν παντρευτεί, σε μια παραλία.
«You are my destiny”, (είσαι το πεπρωμένο μου) της είχε πετάξει τότε, από τα λόγια ενός τραγουδιού που ήταν της μόδας.
     Εκείνη μονολόγησε χαμογελαστή.
Oh my God! (θεέ μου).

     Τις ξένες λέξεις αλλά και τις δικές μας τις ερμήνευε κατά το γούστο του. Αυθεντία! Με είπε «θεέ μου», έτσι το έπιασε το τελευταίο. Είμαι ο θεός της! Πρέπει επειγόντως να τηλεφωνήσω για δωμάτιο στον Όλυμπο, σκέφτηκε. Και της απάντησε.
«Oh my gold” .  (Χρυσό μου).

     Ήταν πολύ ποιητικό. Είχε ομοιοκαταληξία με το « oh my God » εκείνης. Ωραία ιστορία. Τί τα θες, όμως...Μάρω, Μάρω, μια φορά ειν’ τα νιάτα. Αλλά η Μάρω στα νιάτα του είχε πάρει όλα τα δικαιώματα της. Είχε πάρει την προτεραιότητα. Τον πήγε στην εκκλησία με παπά και με κουμπάρο. Και την τουρίστρια την πήρε τ΄αεροπλάνο.
Καλή κι η Μαριώ, δε λέω. Πέρασαν όμορφα τα χρόνια μαζί. Αλλά τελευταία,πολύ ατυχία, βρε Μαριώ. Γιατί τόσο γρήγορα, πολλά είχες να δώσεις ακόμα. Θεός σχωρέστην. Ησύχασε. Κι αυτός μαύρη μοναξιά. Παρηγοριά του η γνωστή δημοτικότητα του.
 Στο μυαλό του στριφογυρνούσε μια ιδέα. Μιά στα νιάτα και μια στα γεράματα, σκεφτόταν! Ποιά γεράματα. Σβήσε αυτή τη λέξη. Το άπαν είναι η ιδέα. Πρέπει να έχεις ιδέες. Παραδείγματος χάριν, η ολυμπιακή ιδέα! Χωρίς ιδέες ο άνθρωπος ένα τίποτα είναι. Ένα σκέτο κρεατοκόκκαλο είναι!
     Αυτή η ιδέα του δεν ξέρουμε άν μπορούσε να χαρακτηριστεί ολυμπιακή, αν και έφερε μεθ’ εαυτής πλείστα όσα γννωρίσματα της ολυμπιακής ιδέας!

      Η πόλη του είχε χαρακτηριστεί ολυμπιακή πόλη. Οι δρόμοι είχαν ολυμπιακή λουρίδα κυκλοφορίας. Το ένα και μοναδικό γήπεδο της είχε χαρακτηριστεί ολυμπιακό. Πολλοί νεότεροι φίλοι του είχαν δηλώσει ολυμπιακοί εθελοντές. Αυτός όχι. Η εμπειρία του εθελοντή είναι μοναδική! Κι αυτός είχε υπηρετήσει για τη στρατιωτική του θητεία ως εθελοντής στην αεροπορία. Μια φορά εθελοντής φτάνει!

     Θα πάω, είπε με αυτοπεποίθηση. Θα πάω στο γήπεδο. Εισιτήριο είχε. Tου το είχε κάνει δώρο ένας τροχονόμος. Αν με το αυτοκίνητο σου πατούσες την ολυμπιακή λουρίδα κυκλοφορίας, οι τροχονόμοι μαζί με το πρόστιμο σου δίναν δώρο ένα εισιτήριο για τους  ολυμπιακούς αγώνες.
     Ηλπιζε ότι θα είχαν έλθει και αρκετοί ολυμπιακοί επισκέπτες. Εξωτερικού μας ενδιαφέρουν.  Και επισκέπτριες! Μας ενδιαφέρουν. Και το σημαντικό, να μη το επαναλαμβάνουμε, είπαμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Oh my God!

     Και το θαύμα έγινε!
Are you an olympian visitor? της πετάει χαμογελαστός. ( Είστε μια ολυμπιακή επισκέπτρια;)
Ηταν μια ψηλή λυγερόκορμη κοπελάρα με όλα της τα κομφόρ, πάνω από εξι με εφτά μπωφόρ, που περπάταγε στην παραλία.
Όχι του λέει, sorry, πάω διακοπές στη Ρόδο.

Αισθανόταν οτι έχανε στον πρώτο γύρο, αλλά, αν και κοντός, που θάπρεπε μάλλον να θυμηθεί την ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ, αυτός  θυμήθηκε τον Αίσωπο! Ακόμα κι αν όλα τα αρχαία ελληνικά τα βγάλουν απ΄ τα σχολεία, τον Αίσωπο θα πρέπει να τον διδάσκονται όλα τα παιδιά. Από δύο έως ογδόντα δύο ετών. Εκείνο το ωραίο του Αισώπου.
Έλα, καλέ, της λέει, και δω το ίδιο είναι. Ίσως και πιό ωραία. «Εδώ (!) η Ρόδος, εδώ και το πήδημα!» , που λέει και ο Αίσωπος!

     Είχε ακούσει πως οι τουρίστριες είναι διαβασμένες και τρελαίνονται με τα έργα και τα λόγια των αρχαίων. Και η μυθολογία τους αρέσει και οι μύθοι του Αισώπου τις συγκινούνε. Αλλά κι αυτός το ένιωθε. «Το παραμύθι...τί σου είναι το παραμύθι... και που δεν περνάει το παραμύθι...», έλεγε συχνά στα φιλαράκια. Κι ο ίδιος  φημιζόταν για το παραμύθι του...Κι άρχισε τότε να την παραμυθιάζει, κουνόντας χέρια και πόδια για να συμπληρώνει τα λίγα αγγλικά του,  πως για χατίρι της και ολυμπιονίκης θα γινόταν! Αν όχι στο τριπλούν, σίγουρα στο απλούν. Άλμα είναι κι αυτό. Κι αν πάλι κάτι δεν της αρέσει, βλέπουμε. Είναι πολλά τα ολυμπιακά αγωνίσματα!
     Της φάνηκε πολύ αστείος, χαριτομένος δηλαδή, έτσι που τον έβλεπε από ψηλά.
You are very funny,  του είπε χαμογελαστή.

     Ξέρετε οι ψηλές πολύ τους συμπαθούν τους κοντούς. Ψηλούς βρίσκεις όσους θέλεις, εύκολο είναι.Τους ξεχωρίζεις από μακριά. Για να βρείς κοντό όμως πρέπει να ψάξεις. Ενας κοντός χάνεται ανάμεσα στους ψηλούς...Κι ο δικός μας έπιασε τη λεπτομέρεια. Το άλμα επί κοντώ θα της αρέσει καλύτερα, σκέφτηκε!
     Σαν καλύτερα πάμε στο δεύτερο γύρο, όπως δείχνουν τα πράματα. Και νάτον τώρα να στέκεται μπροστά στον ψηλά ανεβασμένο πήχυ με το κοντάρι στα χέρια. Ο κοντός έτοιμος για το άλμα επι κοντώ! Κύταξε μιά προς στίς κερκίδες και, μόλις είδε εκείνη να του χαμογελά και να τον χαιρετάει κουνόντας  το χέρι της, κρατώντας σταθερά το κοντάρι έδωσε ένα σάλτο και σα φτερωτός θεός τινάχτηκε στα ύψη σπάζοντας όλα τα ρακόρ!  Κι η τουρίστρια  όταν είδε τα φτερά του, φτερά του έρωτα, ν΄ανοιγοκλείνουν άπλωσε τα χέρια της, και καθώς εκείνος έπεφτε τον έπιασε στην αγκαλιά της με τρυφερότητα σαν ένας σύγχρονος Μορφέας. Η μυθολογία έκανε το θαύμα της.
     Ρίγησε το κορμί της με ένταση έξι κόμα πέντε ρίχτερ όπως ανακοινώθηκε από το σεισμολογικό ινστιτούτο. Ρίγησε το κορμί της και ράγισε η καρδιά της ψηλής, που ο κοντός νόμιζε πως ήταν από πέτρα. Ράγισε η καρδιά της κι έγινε χίλια δυό κοματάκια σαν το χίλιες και μια νύχτες συν ένα. Και τα κοματάκια της καρδιάς της ψηλής, σαν μπίλιες από περιδέραιο που κόπηκε η κλωστή του, σκόρπισαν πάνω στις κερκίδες. Κι από κάθε κοματάκι της καρδιάς της ψηλής πετάχτηκε κι από μια νέα τουρίστρια και γέμισαν οι κερκίδες από χίλιες δυό τουρίστριες σαν το χίλιες και μια νύχτες συν ένα. Κι όλες μαζί οι χίλιες δυο τουρίστριες, όρθιες πάνω στις κερκίδες, σηκώνοντας ψηλά και κουνόντας κυματιστά τα χεράκια τους, ζητοκραύγαζαν ασταμάτητα «χε-λάς-χε-λάς-χε-λάς...»

     Σ΄αυτό το σημείο ο κοντός έπαψε να αμφιβάλει αν η ιδέα του, που έφερε μεθ΄εαυτής πλείστα όσα γνωρίσματα της ολυμπιακής ιδέας, ήταν ολυμπιακή!
Το κέρδισε το «χρυσό του».  Oh my gold! (Χρυσό μου!)

     Καλά ρε αυτός με τ’ αυτοκίνητο εδώ την έχει στήσει; Και γιατί δηλαδή ξανακορνάρει, βαλτός είναι να μας χαλάσει τ’ όνειρο. Μπας και κορνάρει κι αυτός καμιά ολυμπιακή επισκέπτρια για να της δείξει τ΄αξιοθέατα; ΄Ερχεσαι δεύτερος φιλάρα! Το μόνο που σου λέω, θυμήσου τον Αίσωπο και άσε τα κορναρίσματα, πανάθεμα σε...Πόσο θα ζώ να σας μαθαίνω!

     ΄Αστα να πάνε, φίλε. Όπου νάναι αρχίζει η τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων. Ίσως αυτή η τελετή να διαθέτει και κάποιο γραφείο τελετών. Αχρείαστο νάναι, καλή μου Μαριώ. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Κι η ζωή τελειώνει. Και η ζωή συνεχίζεται. Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Don’t worry, baby!  Να μη στενοχωριέσαι! Θα ξανάρθουν πάλι οι ολυμπιακοί αγώνες στη χώρα που γενήθηκαν. Κι οι τουρίστριες θα ξανάρθουν. «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»..

20 Σεπτ. 2004
Θεσσαλονίκη

Ξενοιασιά.

Ξενοιασιά.

Επήγαινε χωρίς να ξέρει που
ποιόν τάχατες μπορούσε να ρωτήσει
ο δρόμος ήτανε μακρύς
κι ο ήλιος κάπου πήγαινε κι αυτός
μάλλον κατά τη δύση.

Εβράδυασε. Μαζί κι η σιωπή
ποιός τάχατες μπορούσε να μιλήσει
κι εκείνος μόνος, μοναχός
κάτι φαινόταν νάθελε πολύ, μα τί
να κοιμηθεί ή και να δύσει.

Εσύ, ζωή μου.

Εσύ, ζωή μου.

Τον έρωτα προτίμησα
απ' την πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα προτίμησα
απ' την αποτυχία.

Την αποτυχία προτίμησα
απ' το θάνατο.

Το θάνατο θα προτιμήσω
αν πάψεις κάποτε
εσύ να μ' αγαπάς.

Ανοιχτή επιστολή.

=====Είχαν γραφτεί για ένα ας το πούμε περιοδικάκι ενος  ΙΕΚ
με τίτλο  ΙΕΚρηξη =========

30/01/98

             'Nonsenso' Texts and ...Textiles.
             (for readers and ...riders.)

         Ανοιχτή επιστολή.
   
     Ζηλεύωωω...

     που δεν ήμουν εγώ αυτός που τηλεφώνησε στην εφημερίδα
σας και ανέλαβε την ευθύνη της ΙΕΚρηξης!

    Παλιότερα είχα προσπαθήσει κι εγώ να βρώ τρείς λέξεις με
αρχικά τα αρχικά Ι.Ε.Κ που να εκφράζουν κάτι πιό χαριτωμένο
από το τόσο πεζό "Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης".
Δοκίμασα πολλούς συνδυασμούς λέξεων. Κανένας  συνδυασμός
δεν με είχε κερδίσει  όπως το δικό σας "ΙΕΚρηξη" κι αυτό γιατί
κανένας απ' τους δικούς μου συνδυασμούς δεν είχε μέσα του
την έμπνευση.

     Γιά παράδειγμα, θυμάμαι, το "Ι-νστιτούτο Ε-λληνίδων
Κ-αλλονών". Καλούτσικο, δε λέω, αλλά μου φαινόταν πως
έδινε περισσότερη ισότητα στην ισότητα. Αδικούσε αρκετά 
τα λεβεντόπαιδα. Τα λεβεντόπαιδα, τα ψηλά, τα κρεμαστά, τα
παληκάρια, με τα ζάρια, τα  ψηλοκρεμαστά, σαν τους ..."κρεμα
στούς κήπους της Βαβυλώνος" (!) , αυτό το θαύμα απ' τα εφτά,
εφτά τραγούδια θα σου πω,  τά λεβεντόπαιδα, λέγω, που,  όπως
όλοι οι έλληνες, φημίζονται δια τόν πατριωτισμόν των ελλήνων,
υψηλόν παράγοντα πάσης ανάπτυξης της χώρας, μηδέ και και
αυτής  της τουριστικής εξαιρουμένης,  εξ ού και το περίφημον
"Η τήρησις του παρόντος Συντάγματος αφιερώνεται εις τον πατρι
ωτισμόν των ελλήνων", των ψηλών, των κρεμαστών, των ψηλο
κρεμαστών  και τα λοιπά και τα λοιπά.

    Βέβαια το γεγονός ότι θα μπορούσα να είχα διαπράξει μιά
τέτοια αδικία , δηλαδή να δώσω περισσότερη ισότητα στην
ισότητα του ωραίου με  ύψιλον φύλου, θα είχε και κάποιο ελα
φρυντικό και εννοώ την επιστημονική ιατρική διάγνωση της ια
τρικής επιστήμης ότι  βεβαιούμεν ότι ο γράφων, καθ' όλα υγιής,
αλλά και αρτιμελής,  εμφανίζει - δοθείσης και της  ευκαιρίας  -
μίαν αδυναμίαν πρός το με ύψιλον ορθογραφούμενον ωραίο,
καταλαβαίνετε, αλλά πάντοτε, η αδυναμία του αυτή, καίτοι χρονία
και κατά το μάλλον ή ήττον ανίατη, κινείται και περιορίζεται μες
τα όρια του φυσιολογικού...Προφανώς, το ωμέγα με -νώς.
Οι βεβαιούντες  Ιατροί, έπονται υπογραφές επιστημόνων
τέσσερις , όπως το γενεές δεκατέσσερις, και εν  συνεχεία
"ακριβές αντίγραφον" εκ του εις χείρας μου πρωτοτύπου " τοιούτου" (!) , 
ΟΗ (;) Γραμματέας του ΙΕΚ  και εκατονπεντήκοντα δραχμές χαρτό
σημα ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ...

     Αλλά και αν ακόμα διέπραττα μιά τέτοια αδικία, αισθανόμουν
ότι θα έβρισκα την κατανόηση - εσείς τί λέτε - της πλειοψηφείας
των ψηλών, των κρεμαστών, των ψηλοκρεμαστών  γιατί ενδόμυ
χα κάτι μου λέει ότι κι αυτοί, οι ψηλοί, οι κρεμαστοί, οι ψηλοκρε
μαστοί, θα πρέπει να είναι και αυτοί κατά κάποιο τρόπο, ούτως ει
πείν, φορείς , πως να το πω, αυτής της ίδιας με του γράφοντος αδυ
ναμίας. Το λέει κι παροιμία, δηλαδή, μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις
κλπ. Κι όμως, καλή μου, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε, αυτές οι
δυό αδυναμίες τι θα φέρουν! Είναι γνωστό αυτό που λέει "δύο αρνή
σεις ισοδυναμούν με μιά κατάφαση" και κατά συνέπεια δύο αδυνα
μίες ισοδυναμούν με μιά δύναμη. Και μη μου πείτε τώρα πως δεν
έχει φάση η κατάφαση!

     Δεν θάθελα να μακρηγορήσω περισσότερο ελπίζοντας
να έχω αργότερα κι άλλες ευκαιρίες να τα λέμε  από τις φιλό
ξενες στήλες της ΙΕΚρηξης, όσες τέλος πάντων παραμείνουν
όρθιες, μετά την ΙΕΚρηξη, κατά τη μακραίωνα διάρκεια της,
της ΙΕΚρηξης, που ολόψυχα εύχομαι. Θάθελα όμως να διευρι
νίσω μερικά πράγματα σχετικά με τα εγγλέζικα μου.

     Nonsenso, όπως κι εσείς αντιλαμβάνεστε, δεν ακούγεται και
πολύ Εγγλέζικο,όπως και τα αγγλικά των ελλήνων δεν ακούγονται
και πολύ σαν τα αγγλικά των άγγλων. Και αυτό το πράγμα είναι
τελείως φυσικό και καθόλου nonsenso γιατί κάθε φορά που οι
Εγγλέζοι θέλουν να πουν ότι αυτό είναι "δυσκόλως κατανοητό
γιά μένα", δηλαδή δύσκολο μέχρι ακατανόητο, δηλαδή κάτι
σαν nonsenso, δεν λένε "αυτό μου φαίνεται ακατανόητο" ή έστω
και nonsenso, αλλά λένε "it seems greek to me"! Eνώ, αντίθετα 
προς τα εγγλεζάκια, τα καλά παιδιά των ελλήνων των ψηλών,
των κρεμαστών, των ψηλοκρεμαστών, όταν τα στέλνουν οι
μανούλες τους στα φροντιστήρια να μορφωθούν και να μάθουν
αγγλικά και να γίνουν λεπτεπίλεπτοι και ευγενείς σαν τα εγγλε
ζάκια με κοντά παντελονάκια , τα παιδιά λέγω των ελλήνων των
ψηλών, των κρεμαστών, των ψηλοκρεμαστών θυμούνται την
ένδοξη ελληνική  ιστορία και τους ήρωες του είκοσι1, όπως λέμε
Αντ1, και απαντούν στη μαμά τους: εγώ, μαμά, "Greekός  γεννήθηκα,
Greekός θε ν' αποθάνω"!

     Η ανάλυση του nonsenso όπως, μετά ταύτα, ευκόλως αντιλαμβά
νεστε δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στο πρώτο αυτό άρθρο. Θα
συνεχίσουμε ακάθεκτοι και με άλλες ΙΕΚρήξεις, μέχρις εξαντλή
σεως τόσον του θέματος όσον και  εξαντλήσεως της υπομονής υμών
των αναγωστριών τε και αναγνωστών και μας συγχωρείτε που το
λέμε τόσο ωμά, αλλά βλέπω ότι  επιμένετε να σας πω τουλάχιστον
ακόμα ένα παράδειγμα, μα τέλος πάντων τι φιλομάθεια είναι αυτή,
καλά, καλά, κάντε λίγη ησυχία, ευχαριστώ.


     "Πολλές φορές μου λές πως θα φύγεις, πολλές φορές μου
λες ταράμ, τάτα...", είστε λιγάκι άτυχοι, αυτό δεν είναι στο θέ
μα μας, αλλά μόλις τώρα ήρθε απ' την εκκλησία η μπέμπα μας,
τριών χρονών και κάτι ψιλά, μη μας ακούσει που βγάζουμε στη
φόρα τα χρόνια της και μας φτύσει, και έτρεξε αμέσως στην τηλε
όραση ν' ακούσει τη Μαίρη Λίντα ή κάποια τέτοια  μακραίωνη
σαν την ΙΕΚρηξη κυρία ή κύριο, που επιμένει να παίρνει "τόπο
στα νιάτα". Εδώ που τα λέμε και μεις που τώρα προσπαθούμε να
  γράψουμε αυτό το άρθρο,ας μας το συγχωρήσει η κυρία Λίντα
και όποια άλλη μακραίωνη σαν την ΙΕΚρηξη κυρία, γιατί όσο και
αν φαίνεται nonsenso και ο γράφων είναι κι αυτός θύμα του πατρι
ωτισμού των ελλήνων και των ηρώων του είκοσι1,όπως λέμε Αντ1,
και προσπαθεί κι' αυτός  να ακολουθήσει τη λαϊκή εντολή και να
πάρει "τόπο στα νιάτα". Αν είναι δυνατόν, Θεός φυλάξοι και Θεός
σ'χωρέστον!...

     Και ιδού η Ρόδος!
     Με την τόση προσήλωση των ελλήνων εις το πατριωτισμόν
των ελλήνων ακούγεται σαν nonsenso το περιβόητο ποιμενικό
"Τ' έχουν τα έρμα και ψοφούν, με τον ήλιο τα βγάζω, με το ήλιο
τα βάζω"!      

     Εκείνη τα φταίει όλα . Εκείνη η nonsenso στο τελευταίο θρανίο.
Εκείνη που χασμουριέται. Ω, εκείνη! Η παράνομη. Απαγορεύεται
αυστηρότατα στους καταρτιζόμενους και στους εκπαιδευτές. Το
χασμούρισμα. Εκείνη, όμως, ώ εκείνη, ακόμα χασμουριέται, σαν
να μας λέει, κορόϊδα, για τους καταρτιζόμενους και τους εκπαιδευ
τές απαγορεύεται και δη και αυστηρότατα, αλλά, ό,τι για τους καταρ
τιζόμενους και τους εκπαιδευτές αυστηρότατα, δεν ισχύει - ώ, εκεί
νη - και για τις καταρτιζόμενες και κατ' επέκτασιν και  λίαν επιεικώς
και γιά τις εκπαιδεύτριες...

    Δεν είμαι βέβαιος άν είναι το χασμούρισμα ή εκείνη, αλλά για
τούτο είμαι βέβαιος, νυστάζω, νυστάζω αδυσώπητα, δεν αντέχω
άλλο, εσύ φταις για όλα, πάω γιά νάνι, σε σένα μιλάω, μ' ακούς,
εσύ, καλέ, εκείνη, ώ εκείνη...μάλλον κι αυτή αποκοιμήθηκε...

     [ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ : Λαγός τη φτέρη έπαιζε, κακό του κεφαλιού
     του έκανε.]
     [ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ : Εγώ κι εσύ κι ένα PC, σ' ένα νησί.]              

                                                                                                      Ευπειθέστατος ο αιτών