Τα πρωτοβρόχια.

======
Koτρώνα.
Και οι εφημερίδες "εκδίδονται επί χρήμασι".
Εξαιρείται το "Ενα το μήνα". Απλά και μόνο ... εκδίδεται!
========

Τίτλος. Τα πρωτοβρόχια και τα ομπρελλάκια.

Μυθιστόρημα τύπου "καιρός να μαζευόμαστε".

Πρωτοβρόχια !
Με το άκουσμα αυτής της λέξης έτσι σούρχεται να τραβήξεις μια δυνατή κλωτσιά στη ρουτίνα και να βγεις έξω στο δρόμο.
Και ν'αρχίσεις να περπατάς, να περπατάς αδιάκοπα μες τη βροχή. Τη βροχή που πέφτει μαζί με τις χρυσές αχτίδες του φθινοπωρινού ήλιου.
Τη χ ρ υ σ ή  β ρ ο χ ή !

Κι έτσι, όπως είσαι ακόμα με τα ελαφρά ρούχα του καλοκαιριού, η βροχή να περνάει και να χαϊδεύει το κορμί σου. Και με το χάδι της να νοιώσεις εκείνη την παράξενη ανατριχίλα. Την ανατριχίλα της χρυσής βροχής!

Να γίνεις κι εσύ μια Δανάη !

( Εδώ βέβαια οι γιατροί κι οι φαρμακοποιοί - γειά σου, Γιωργάκη - θα τρίβουν τα χέρια τους. Αλλά μη σας νοιάζει.)

Δέστε, εκεί,στο βάθος του δρόμου,εκείνη την αεράτη πώς περπατάει μες τη βροχή! Λυγερή. Ελαφροπάτητη. Σαν προγραμματισμένη!
Είναι η σύγχρονη Δανάη. Η Λιλίκα. Το καμάρι της γειτονιάς μας.

Κι από το πεζοδρόμιο, μπροστά στην είσοδο της οικοδομής, ο Κωστάκης ο λεβέντης. Βλέπει τη Λιλίκα και ζηλεύει τον Δία.

Ονομαστική ο Ζευς. Γενική του Διός. Δοτική τω Διί, ή κά­πως έτσι. Αιτιατική τον Δία. Και κλητική, ώ Ζευ. (εφ, όπως λέμε σεφ). Ε ρε αξέχαστα σχολικά χρόνια. Δεν γίνεται να μας ξαναπάρουν εφέτος πάλι στο σχολείο. Πού τέτοια χαρά. Φτάνει τόσα που μάθαμε. Έχουν κι άλλοι σειρά τώρα. Γεια σου, Κωστάκη.
Ο Κωστάκης με φουσκωμένα τα στήθεια από θυμό και ζήλεια τ' αποφάσισε. Θα μονομαχήσει με το θεό. Τον Δία. Πούγινε πάλι χρυσή βροχή και του παίρνει τη Λιλίκα.
Ανοίγει αποφασιστικά την ομπρέλλα του και μ' ένα πήδημα βρίσκεται δίπλα στη Λιλίκα και την καλύπτει απ' τη βροχή. Εκείνη ξαφ­νιάστηκε. Μια χοντρή σταγόνα νερού απ' την ομπρέλλα του Κωστά­κη έπεσε στο σβέρκο της κι άρχισε να κυλάει κατά μήκος της ραχοκοκκαλιάς της.'Ενιωσε ένα ρίγος στο κορμί της. Γύρισε και τον κύταξε.
- Σας παρακαλώ, της λέει, επιτρέψτε μου. Αν πηγαίνετε κάπου κοντά, να σας πάω με την ομπρέλλα μου. Αν πηγαίνετε μα­κριά, εκείνο απέναντι είναι το καινούργιο μου αυτοκίνητο. Σας αρέ­σει;
Είναι να το σκέφτεται; Το αμάξι ήταν τσίλικο. Ο Κωστάκης, τάπαμε, λεβέντης. Και το πιο σημαντικό. Είχε καταφέρει κιόλας να πείσει και τη μαμά του πως είχε φτάσει πια σε ηλικία γάμου. Φυσικά είχε τελειώσει και το στρατιωτικό.

Έτσι απ΄τη χρυσή βροχή φτάσαμε στη χρυσή χρονιά που το ζευγάρι μας κέρδισε στο λαχείο ένα υπέροχο μωράκι.
(Όλα τα μω­ράκια, θα μου πείτε, είναι υπέροχα. Και τα μεγαλύτερα. Καλά-καλά. θα τα ξαναπούμε. Κλείνει τώρα η παρένθεση. Κλικ.) 
Και φαι­νόταν πιά πως δεν θα ξαναεμφανιστεί ο Δίας!
Όμως "άλλαι αι βουλαί    ανθρώπων, άλλα"...εκείνο το πρωί, που
ο Κωστάκης έφερε στο σπίτι το πιο ακριβό αμαξάκι για το μωρό
χωρίς να ρωτήσει τη γυναίκα του. Αστραπές και βροντές στο σπίτι.

Ξανά ο Δίας!

- Να το επιστρέψεις, βρε, ούρλιαζε η Λιλίκα. Τί αμαξάκι είναι αυτόοο. Εγώ θα διαλέξω το αμαξάκι που ταιριάζει στο μωρό!

Ο Κωστάκης κι αυτή τη φορά τον νίκησε το Δία.

Επέστρεψε το αμαξάκι κι άφησε τη Λιλίκα να διαλέξει. Και νάτοι τώρα στον ίδιο δρόμο που πρωτοσυναντήθηκαν μες τη βροχή.

Κάτω από μια ωραία λιακάδα ο Κωστάκης,μια και είχε από χρόνια άδεια ικανότητος οδηγού,έσπρωχνε το αμαξάκι με το μω­ρό και κάπου κάπου έριχνε και καμμιά ματιά στα ... μπαλκόνια.

Η Λιλίκα στο πλευρό του είχε απλωμένο το χέρι της στο αμαξάκι και με τη χούφτα της έπιανε και κουνούσε το λεβιεδάκι που α­νοιγόκλεινε το ομπρελλάκι του μωρού.

Το μωρό βλέποντας το ομπρελλάκι ν ανοιγοκλείνει χαμογελούσε.

 Και ο Κωστάκης, βλέπο­ντας μια τη Λιλίκα και μια το μωρό, θυμήθηκε για λιγο τούς φί­λους του κι ύστερα ενώ με τ' αριστερό χέρι του κρατούσε το αμαξάκι άπλωσε το δεξί του στους ώμους της Λιλικας.


(Από τη Μαρία με τα κίτρινα και το Χρυσόστομο, αφιερομένο
στο Γιώργο το Μοναχικό και τη Δακτυλογράφο μας ... )

======
Οι   δια-ζευγμένοι..

Μου είναι   πρόβλημα,   πρέπει   να   τους   στέλνω   και   τους   δύο από "ένα   το   μήνα". 
 Και   συ,   βρε   Βασιλάκη,   γιατί   δεν   το   δίνεις να το διαβάσει η πεθερά σου; Δεν έχεις δει τους
απάτσι πώς καπνίζουν;
Άμα στέλνουμε από πέντε αντίγραφα σε κάθε οικογένεια θα βουλώσει η τουαλέτα σας μιά για πάντα.
Γι αυτό σας συνιστούμε να το κάνετε γύρα. Και μιά άλλη φορά θα σας στείλουμε δώρο ένα ρολό χαρτί
γιά την υγεία σας...
=======
Στους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες
και ειδικότερα στην Κα
Δημητρούλα Μουγειάσου,
ευχόμαστε Χρόνια Πολλά.