Τη στιγμή που η Μαρία ακουμπούσε στο τραπέζι το φλυτζανάκι του καφέ για τον κολλητό του Χρυσόστομου - κερασμένος !!! - ο Χρυσόστομος λέει στη Μαρία, ναι καλέ, με τα κίτρινα, ναι..μία Μαρία έχουμε...
- Μαρία, σε παρακαλώ, μη σερβίρεις στο φιλαράκι μου τον καφέ τόσο καφτό, γιατί αναγκαζεται να τον φυσάει για να κρυώσει και, ποιός ξέρει, μπορεί νάναι η τελευταία του πνοή...
- Άστον να λέει, Μαρία, κάλυψε τον Χρυσόστομο ο κολλητός του, μη χάσουμε και το "κερασμένος", τον ξέρω το Χρυσόστομο από τη μέρα που γεννήθηκε..
- Οι μάνες μας γέννησαν την ίδια μέρα, στον ίδιο αχυρώνα, και χωρίς μαμμή...Η μιά βοηθούσε την άλλη να γενήσει...Έγκυες αλληλέγγυες δηλαδή...
Μια ρουφηξιά ...
-Ύστερα, συνέχισε το μονόλογο ο κολλητός, ήρθε στον αχυρώνα η κυρία με τας καμελίας, η οποία εκτός από τας καμελίας φημιζόταν ότι είχε στη ιδιοκτησία της την ωραιότερη γαΐδάρα του χωριού και έφερε το γαΐδουρόγαλο για μας τα νεογέννητα μέχρι να κατεβάσουν γάλα οι μανάδες μας. Food supplement της γαΐδάρας το γάλα δηλαδή...
Μια ρουφηξιά ...Κάτι σαν να πάρουμε μια ανάσα που λέν...
- Είπαμε ότι η γαΐδάρα αυτή ήταν πολύ όμορφη που την ομορφιά της τη ζήλευε η ιδιοκτήτριά της παρόλο που και η ιδιοκτήτρια κυρία με τας καμελίας ήταν κι αυτή πολύ όμορφη. Τα θηλυκά ζηλεύονται ως γνωστόν πολύ μεταξύ τους! Βέβαια υπήρχαν και κάτι μειοψηφίες που έλεγαν ότι η κυρία με τας καμελίας δε ζηλεύει τη γαΐδάρα για την ομορφιά της αλλά για την τύχη της...
Μια ρουφηξιά...
- Μετά από την κυρία με τας καμελίας, κατ' έθιμον που λένε, επισκέφτηκε τα νεογέννητα ο πιο γέρος του χωριού, κυρ Αλέκος αυτή τη φορά. Αλλάζανε και αυτοί συχνά, ο ένας διαδέχονταν τον άλλον στο αξίωμα του γεροντότερου, όπως συμβαίνει με όλα τα αξιώματα.
Η επίσκεψη του γεροντότερου στα νεογέννητα είχε το νόημα και την ευχή να μακροζωήσουν τα νεογέννητα. Αυτό το ωραίο έθιμο ήταν το σπέρμα του σημερινού, του παγκοσμιοποιημένου, γνωστού συλλόγου σας, συλλομεσούρ... Και στα δικά μας.
Ο παπούς έφερνε και το πρώτο δώρο στα νεογέννητα, ένα καλάμι απο την ποταμιά, που το ξερίζωνε ο παππούς με τα ίδια του τα χέρια. Ήταν το πρώτο παιχνίδι της εποχής. Καβάλα στο καλάμι τα παιδάκια απολάμβαναν τις χαρές της παιδικής ηλικίας.
"Καβαλλάρης περνώ, έν - δυό
και με λεν αρχηγό, έν - δυό κτλ κτλ"
Ήταν το play-station της εποχής!...
Αλλά όπως θα σας είναι γνωστό τα περισότερα παιδάκια και εκείνης της εποχής αλλά και των νεωτέρων χρόνων συνηθίζουν να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, όχι μόνο της παιδικής, αλλά και της υπόλοιπης, καβάλα σ ένα καλάμι...Εξ ού και το γνωστό "καβαλημένο καλάμι"...
Όμως με τον καιρό το καλάμι χάνει την ελαστικότητα του, ξηραίνεται, τρίβεται, κλπ και μένουν οι κόμποι του καλαμιού...
Οι κόμποι γίνονται κάλοι - καλάμι, κάλος - και οι κάλοι ως γνωστόν διαλέγουν για το υπόλοιπο της ζωής τους κάποια θέση στο ανθρώπινο σώμα. Συνήθως μεταπηδούν στα δάχτυλα των ποδιών... "Με πάτησε στον κάλο", το ξέρετε...
Επειδή όμως στα πόδια, με ενα ζευγάρι φαρδιά παπούτσια, είναι πανεύκολο οι κάλοι να εξαφανιστούν και επειδή και στους κάλους αρέσει η μακροζωία - ο σύλλογος δεν κάνει διακρίσεις ρατσιστικές - οι κάλοι προτιμούν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στον εγκέφαλο!!!
Ως γνωστόν ο εγκέφαλος δε φοράει φαρδιά παπούτσια, αλλά διακρίνεται για τη στενότητα του συχνά κι έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν κάλο ή και κάλους στον εγκέφαλο...
- Φύσα, και καμια φορά, κόβει τον κολλητό του ο Χρυσόστομος, εσύ θα ρουφήξεις και το φλυτζάνι...Φτάνει πιά...
Ο κολλητός φύσηξε!!!
Η Μαρία έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφησης και γυρίζοντας προς το Χρυσόστομο του λέει
- Είδες βρε γρουσούζη που δεν ήταν η τελευταία του πνοή...
Παρόλα αυτά, προτιμάτε να ρουφάτε, παρά να φυσάτε τον καφέ σας. Προληπτική ιατρική...
Γιώργος ο Μοναχικός (Γ.Μ.)
.
