Ο …νίκης και το «χρυσό» του.

Πλάνες αρχείου.
Σκηνοθεσία Geostef the Soft.
Μουσική υπόκρουση ο ύμνος των ολυμπιακών αγώνων.



((( Γράφτηκε για ένα διαγωνισμό,για τους
))) Ολυμπιακούς Αγώνες. Συμμετείχαν
))) 300. Αυτό βγήκε Λεωνίδας, όπως λένε,
))) οι τρακόσοι κι ο Λεωνίδας;;;;   ))) 
------------------------
                                                   

΄Ηταν ωραίος!
     Όχι δηλαδή που όλες οι γυναίκες πέφτανε σα θερισμένα στάχυα στο πέρασμα του, όχι κατά πως λέγανε στο χωριό του οι θείες του από τότε που ήτανε παιδάκι “καλέ, αυτός του παπού του έμοιαξε!”, αλλά, με τη συνήθεια που είχε, όταν βρισκόταν στο ταβερνάκι της γειτονιάς του, να κερνάει τα διπλανά τραπέζια όλοι του φωνάζανε  «Στην υγειά σου! Είσαι ωραίος!»

Ήταν μεγάλος!
     Όχι δηλαδή που είχε τα χρονάκια του, όχι που στο χωριό του «μπάρμπα» τον φωνάζανε, αλλά, με τη συνήθεια που είχε να μη χαλάει χατίρι, οι συνάδελφοι του στη δουλειά συχνά του φωνάζανε “Μήπως σου περισσεύει κανα τσιγαράκι, μεγάλε»!

Ήταν αληθινός!
     Πολλές φορές το σκεπτόταν κι ένιωθε περήφανος για τον εαυτό του! “Εγώ, που λες, φίλε μου, δεν μ’ αρέσουν τα ψέματα!  Εγώ και σε δέκα γυναίκες να υποσχεθώ παντρειά, θα τηρήσω την υπόσχεσή μου”! ΄Ελεγε.

     Κι ύστερα μελαγχολούσε λίγο γιατί το μυαλό του γύριζε στα παιδικά του χρόνια, τα δύσκολα, που για να βοηθήσει την οικογένεια του δεν πήγε σχολείο γιατί έπρεπε να δουλεύει. “Αν μάθαινα και λίγα κολυβογράματα”, σκεφτόταν. Κι ύστερα, “τί να τα κάνεις τα γράματα;  Τάμαθες, αν τάμαθες, σε λίγο τα ξέχασες”, έλεγε στο διπλανό του στο ταβερνάκι. “Τζάμπα χρόνια τα σχολεία!  Το πνεύμα”, έλεγε, “το πνεύμα έχει σημασία. Το πνεύμα είναι αθάνατο, κρατάει χρόνια.  Αρχαίο πνεύμα αθάνατο!”
     “Καλά κάναν και θέλαν να βγάλουν απο τα σχολεία τα αρχαία ελληνικά. Μόνο το πνεύμα να μείνει! Αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Πνεύμα ο Θεός, που έλεγε κι ο παπα Θανάσης...”

     Διψούσε για δράση. Διψούσε για ζωή. Μέσα του έκαιγε μια φλόγα. Ο ίδιος ήταν ένας κινούμενος πυρσός. Δουλειά όλη μέρα σα μηχανή εσωτερικής καύσης και το βραδάκι ένα δυό ποτηράκια στη “μικρή βουλή” , στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με τα φιλαράκια. Έτσι για νάχει όνειρα γλυκά. Ονειρεμένη ζωή!
     Όλοι τον αγαπούσαν. Είχε μεγάλη δημοτικότητα. Ίσως γι΄αυτό δεν έκανε μεταδημότευση. Και πιο πολύ απ΄όλους η Μαριώ.

     Τις σκέψεις του διέκοψε ένα κορνάρισμα αυτοκινήτου που πέρναγε απ’ το δρόμο.
Ευτυχώς! Εκείνη την ώρα άρχιζε η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων. ΄Αραξε πιο αναπαυτικά στην τριζάτη παλιά πολυθρόνα του και προσηλώθηκε στην τηλεόραση. ΄Αλλη φορά τα λέμε σκέφτηκε, τώρα να δούμε την τελετή. “Τελετή”, σωστά τ’ ακούει, αλλά δεν βλέπει πουθενά “γραφείο τελετών”. Δεν θα είδα καλά σκέφτηκε. Δεν πειράζει. Αρκεί η τελετή.

     Για κοίτα! ΄Ενας αρχαίος πετάει. Νάναι ο Ίκαρος; Είχαν και τότε σχολή Ικάρων; Μπράβο, τους αρχαίους! Πολύ προχωρημένοι. Ή μήπως είναι κανένα UFO. Πολύ προχωρημένοι οι αρχαίοι!

     Και συρτάκι, έ; Τι μας έχεις κάνει τέλος πάντων καλέ κύριε Ζορμπά. Δεν μπορούσες να χόρευες και κανα ζεμπέκικο, δηλαδή. Έστω, τον «Τσακατσούκα». Ωραίος. Άκου:
     «Όταν ήμουνα μικρός θυμάμαι ότι
     για το χατίρι μιας γειτόνισας μικρής
     ο τσακατσούκας μου άναβε με την πρώτη
     μα τώρα ούτε με τις δεκατρείς!”

     Γειά σου, Νικόλα  χρυσοδάχτυλε, με το μπουζούκι σου! Γειά σου και σένα, Βασιλάκη  χρυσόστομε, με τό τραγούδι σου. Γκαρσόν, στείλε ρετσίνες στα παιδιά. Και λουλούδια! Πολλά λουλούδια, λουλουδού...

     Φώτα! Πολλά φώτα! Πυροτεχνήματα! Τι πολιτισμός, οι αρχαίοι! Τα φώτα του πολιτισμού θάναι. Πολλά! Δόσανε και και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. ΔΕΗ της ανθρωπότητας οι αρχαίοι! Πρώτοι στην παγκοσμιοποίηση οι αρχαίοι!

     Η παρέλαση των αθλητών! Απ΄όλες τις χώρες του κόσμου. Μπροστάρης ο δικός μας. Με το ένα χέρι, πρωτοφανές,  τεντομένο μπροστά κρατούσε τη σημαία μας. Περήφανα και καμαρωτά. Έτσι τις κρατούν τις σημαίες, κύριοι επιστήμονες. Αν θέλετε ν΄ανάβετε φωτιές στου Αη Γιάνη, καλύτερα , κάψτε τα πτυχία και τα διπλώματα σας.
     Πίσω του οι υπόλοιποι αθλητές με τοπικές της χώρας τους ενδυμασίες. Και με τις σημαίες τους! Πολυχρωμία. Χαρωποί, καμαρωτοί χαιρετούσαν τα πλήθη που τους υποδέχονταν με χειροκροτήματα απ΄τις κερκίδες. Μερικοί απ΄αυτούς σήκωναν τις ψηφιακές μηχανές και φωτογράφιζαν τον κόσμο. Η ψηφιακή τεχνολογία μεγάλη υπόθεση. Αλλά και σ΄αυτή πρωτοπόροι ήταν οι αρχαίοι. Με την ψήφο τους εξέλεγαν τους άρχοντες τους. Ψηφιακή δημοκρατία οι αρχαίοι μας.

     Πάλι στη χώρα τους οι ολυμπιακοί αγώνες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ιστορία...Τι μου θυμίζει αυτή η λέξη...Ωραία ιστορία! Εκείνη η τουρίστρια. Τι κούκλα! Στα νιάτα του. Την είχε γνωρίσει, λίγο πριν παντρευτεί, σε μια παραλία.
«You are my destiny”, (είσαι το πεπρωμένο μου) της είχε πετάξει τότε, από τα λόγια ενός τραγουδιού που ήταν της μόδας.
     Εκείνη μονολόγησε χαμογελαστή.
Oh my God! (θεέ μου).

     Τις ξένες λέξεις αλλά και τις δικές μας τις ερμήνευε κατά το γούστο του. Αυθεντία! Με είπε «θεέ μου», έτσι το έπιασε το τελευταίο. Είμαι ο θεός της! Πρέπει επειγόντως να τηλεφωνήσω για δωμάτιο στον Όλυμπο, σκέφτηκε. Και της απάντησε.
«Oh my gold” .  (Χρυσό μου).

     Ήταν πολύ ποιητικό. Είχε ομοιοκαταληξία με το « oh my God » εκείνης. Ωραία ιστορία. Τί τα θες, όμως...Μάρω, Μάρω, μια φορά ειν’ τα νιάτα. Αλλά η Μάρω στα νιάτα του είχε πάρει όλα τα δικαιώματα της. Είχε πάρει την προτεραιότητα. Τον πήγε στην εκκλησία με παπά και με κουμπάρο. Και την τουρίστρια την πήρε τ΄αεροπλάνο.
Καλή κι η Μαριώ, δε λέω. Πέρασαν όμορφα τα χρόνια μαζί. Αλλά τελευταία,πολύ ατυχία, βρε Μαριώ. Γιατί τόσο γρήγορα, πολλά είχες να δώσεις ακόμα. Θεός σχωρέστην. Ησύχασε. Κι αυτός μαύρη μοναξιά. Παρηγοριά του η γνωστή δημοτικότητα του.
 Στο μυαλό του στριφογυρνούσε μια ιδέα. Μιά στα νιάτα και μια στα γεράματα, σκεφτόταν! Ποιά γεράματα. Σβήσε αυτή τη λέξη. Το άπαν είναι η ιδέα. Πρέπει να έχεις ιδέες. Παραδείγματος χάριν, η ολυμπιακή ιδέα! Χωρίς ιδέες ο άνθρωπος ένα τίποτα είναι. Ένα σκέτο κρεατοκόκκαλο είναι!
     Αυτή η ιδέα του δεν ξέρουμε άν μπορούσε να χαρακτηριστεί ολυμπιακή, αν και έφερε μεθ’ εαυτής πλείστα όσα γννωρίσματα της ολυμπιακής ιδέας!

      Η πόλη του είχε χαρακτηριστεί ολυμπιακή πόλη. Οι δρόμοι είχαν ολυμπιακή λουρίδα κυκλοφορίας. Το ένα και μοναδικό γήπεδο της είχε χαρακτηριστεί ολυμπιακό. Πολλοί νεότεροι φίλοι του είχαν δηλώσει ολυμπιακοί εθελοντές. Αυτός όχι. Η εμπειρία του εθελοντή είναι μοναδική! Κι αυτός είχε υπηρετήσει για τη στρατιωτική του θητεία ως εθελοντής στην αεροπορία. Μια φορά εθελοντής φτάνει!

     Θα πάω, είπε με αυτοπεποίθηση. Θα πάω στο γήπεδο. Εισιτήριο είχε. Tου το είχε κάνει δώρο ένας τροχονόμος. Αν με το αυτοκίνητο σου πατούσες την ολυμπιακή λουρίδα κυκλοφορίας, οι τροχονόμοι μαζί με το πρόστιμο σου δίναν δώρο ένα εισιτήριο για τους  ολυμπιακούς αγώνες.
     Ηλπιζε ότι θα είχαν έλθει και αρκετοί ολυμπιακοί επισκέπτες. Εξωτερικού μας ενδιαφέρουν.  Και επισκέπτριες! Μας ενδιαφέρουν. Και το σημαντικό, να μη το επαναλαμβάνουμε, είπαμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Oh my God!

     Και το θαύμα έγινε!
Are you an olympian visitor? της πετάει χαμογελαστός. ( Είστε μια ολυμπιακή επισκέπτρια;)
Ηταν μια ψηλή λυγερόκορμη κοπελάρα με όλα της τα κομφόρ, πάνω από εξι με εφτά μπωφόρ, που περπάταγε στην παραλία.
Όχι του λέει, sorry, πάω διακοπές στη Ρόδο.

Αισθανόταν οτι έχανε στον πρώτο γύρο, αλλά, αν και κοντός, που θάπρεπε μάλλον να θυμηθεί την ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ, αυτός  θυμήθηκε τον Αίσωπο! Ακόμα κι αν όλα τα αρχαία ελληνικά τα βγάλουν απ΄ τα σχολεία, τον Αίσωπο θα πρέπει να τον διδάσκονται όλα τα παιδιά. Από δύο έως ογδόντα δύο ετών. Εκείνο το ωραίο του Αισώπου.
Έλα, καλέ, της λέει, και δω το ίδιο είναι. Ίσως και πιό ωραία. «Εδώ (!) η Ρόδος, εδώ και το πήδημα!» , που λέει και ο Αίσωπος!

     Είχε ακούσει πως οι τουρίστριες είναι διαβασμένες και τρελαίνονται με τα έργα και τα λόγια των αρχαίων. Και η μυθολογία τους αρέσει και οι μύθοι του Αισώπου τις συγκινούνε. Αλλά κι αυτός το ένιωθε. «Το παραμύθι...τί σου είναι το παραμύθι... και που δεν περνάει το παραμύθι...», έλεγε συχνά στα φιλαράκια. Κι ο ίδιος  φημιζόταν για το παραμύθι του...Κι άρχισε τότε να την παραμυθιάζει, κουνόντας χέρια και πόδια για να συμπληρώνει τα λίγα αγγλικά του,  πως για χατίρι της και ολυμπιονίκης θα γινόταν! Αν όχι στο τριπλούν, σίγουρα στο απλούν. Άλμα είναι κι αυτό. Κι αν πάλι κάτι δεν της αρέσει, βλέπουμε. Είναι πολλά τα ολυμπιακά αγωνίσματα!
     Της φάνηκε πολύ αστείος, χαριτομένος δηλαδή, έτσι που τον έβλεπε από ψηλά.
You are very funny,  του είπε χαμογελαστή.

     Ξέρετε οι ψηλές πολύ τους συμπαθούν τους κοντούς. Ψηλούς βρίσκεις όσους θέλεις, εύκολο είναι.Τους ξεχωρίζεις από μακριά. Για να βρείς κοντό όμως πρέπει να ψάξεις. Ενας κοντός χάνεται ανάμεσα στους ψηλούς...Κι ο δικός μας έπιασε τη λεπτομέρεια. Το άλμα επί κοντώ θα της αρέσει καλύτερα, σκέφτηκε!
     Σαν καλύτερα πάμε στο δεύτερο γύρο, όπως δείχνουν τα πράματα. Και νάτον τώρα να στέκεται μπροστά στον ψηλά ανεβασμένο πήχυ με το κοντάρι στα χέρια. Ο κοντός έτοιμος για το άλμα επι κοντώ! Κύταξε μιά προς στίς κερκίδες και, μόλις είδε εκείνη να του χαμογελά και να τον χαιρετάει κουνόντας  το χέρι της, κρατώντας σταθερά το κοντάρι έδωσε ένα σάλτο και σα φτερωτός θεός τινάχτηκε στα ύψη σπάζοντας όλα τα ρακόρ!  Κι η τουρίστρια  όταν είδε τα φτερά του, φτερά του έρωτα, ν΄ανοιγοκλείνουν άπλωσε τα χέρια της, και καθώς εκείνος έπεφτε τον έπιασε στην αγκαλιά της με τρυφερότητα σαν ένας σύγχρονος Μορφέας. Η μυθολογία έκανε το θαύμα της.
     Ρίγησε το κορμί της με ένταση έξι κόμα πέντε ρίχτερ όπως ανακοινώθηκε από το σεισμολογικό ινστιτούτο. Ρίγησε το κορμί της και ράγισε η καρδιά της ψηλής, που ο κοντός νόμιζε πως ήταν από πέτρα. Ράγισε η καρδιά της κι έγινε χίλια δυό κοματάκια σαν το χίλιες και μια νύχτες συν ένα. Και τα κοματάκια της καρδιάς της ψηλής, σαν μπίλιες από περιδέραιο που κόπηκε η κλωστή του, σκόρπισαν πάνω στις κερκίδες. Κι από κάθε κοματάκι της καρδιάς της ψηλής πετάχτηκε κι από μια νέα τουρίστρια και γέμισαν οι κερκίδες από χίλιες δυό τουρίστριες σαν το χίλιες και μια νύχτες συν ένα. Κι όλες μαζί οι χίλιες δυο τουρίστριες, όρθιες πάνω στις κερκίδες, σηκώνοντας ψηλά και κουνόντας κυματιστά τα χεράκια τους, ζητοκραύγαζαν ασταμάτητα «χε-λάς-χε-λάς-χε-λάς...»

     Σ΄αυτό το σημείο ο κοντός έπαψε να αμφιβάλει αν η ιδέα του, που έφερε μεθ΄εαυτής πλείστα όσα γνωρίσματα της ολυμπιακής ιδέας, ήταν ολυμπιακή!
Το κέρδισε το «χρυσό του».  Oh my gold! (Χρυσό μου!)

     Καλά ρε αυτός με τ’ αυτοκίνητο εδώ την έχει στήσει; Και γιατί δηλαδή ξανακορνάρει, βαλτός είναι να μας χαλάσει τ’ όνειρο. Μπας και κορνάρει κι αυτός καμιά ολυμπιακή επισκέπτρια για να της δείξει τ΄αξιοθέατα; ΄Ερχεσαι δεύτερος φιλάρα! Το μόνο που σου λέω, θυμήσου τον Αίσωπο και άσε τα κορναρίσματα, πανάθεμα σε...Πόσο θα ζώ να σας μαθαίνω!

     ΄Αστα να πάνε, φίλε. Όπου νάναι αρχίζει η τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων. Ίσως αυτή η τελετή να διαθέτει και κάποιο γραφείο τελετών. Αχρείαστο νάναι, καλή μου Μαριώ. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Κι η ζωή τελειώνει. Και η ζωή συνεχίζεται. Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Don’t worry, baby!  Να μη στενοχωριέσαι! Θα ξανάρθουν πάλι οι ολυμπιακοί αγώνες στη χώρα που γενήθηκαν. Κι οι τουρίστριες θα ξανάρθουν. «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»..

20 Σεπτ. 2004
Θεσσαλονίκη