Τα ωραία της μοναξιάς και τo σκορδόξυδο.

   
    Τίτλος. Τα ωραία της μοναξιάς και τo σκορδόξυδο.

Μυθιστόρημα ραδιοφωνικής απελευθέρωσης. Τύπου W.C.
Από το Γιώργο το Μοναχικό (Γ.Μ.).

    (Ο Γιώργος ο Μοναχικός είναι μηχανικός υφασμάτων μακό.
Αγαπάει πολύ τη δουλειά του και έχει σαν χόμπυ του το ψάρεμα.
Συνηθίζει να λέει "Θα ήθελα αν μπορούσα να ζω στην ‘Αγρια
Δύση και να ήμουν ένας μοναχικός καουμπόυ! Όμως τώρα ζω
στη γλυκιά Ανατολή... Είμαι λίγο ανατολίτης και πoλύ "σκάω μπόυ! "
    Λοιπόν, ο Γιώργος από τότε που γνώρισε τη φιλολόγα του
συλλόγου μας παράτησε το ψάρεμα κι άρχισε να γράφει μυθιστο-
ρήματα τύπου "W.C."  όπως τα ονομάζει. Κάτι σαν μπλουζάκι
τύπoυ λακόστ...
   Τα μυθιστορήματα τύπου W.C., γιά να τα διαβάσετε, διαρκούν
περίπου όσο διαρκεί και μία νορμάλ αφόδευση. Οι δυσκοίλιοι
παρακαλούνται να τα διαβάζουν   συλ -  λα - βι - στά... ) 

    Δούλευε απογευματινή βάρδια δύο-δέκα εκείνη τη Δευτέρα.
Ήταν μόνoς του στη μικρή βιοτεχνία. Έδεσε τις κλωστές και
αφού έβαλε μπρος τις μηχανές την άραξε στο γραφείο του αφε-
ντικού.
''Ωραία δουλειά να έχεις να κάνεις με μηχανές', σκεφτόταν.
'Δουλεύουν αυτές και συ κάθεσαι. Κάπως τις λέγαμε αυτές
τις δουλειές στη Σχολή. Νομίζω "εντάσεως κεφαλαίου". Ναι.
Κι εμείς τις είχαμε ονομάσει "εντάσεως κεφαλαίου και εκτά-
σεως των ποδιών"!    Ξάπλες δηλαδή".
Γύρισε το κουμπί του ραδιοφώνου. Τί να πρωτακούσει κανείς...
Τριάντα και ραδιοφωνικοί σταθμοί στην πόλη, Τάφησε εκεί που
έπαιζε τo τραγoύδι “Τα ματόκλαδα σου λάμπουν" και άναψε
τσιγάρο. Στo γραφείο του αφεντικού δεν απαγορεύεται το
κάπνισμα.
    Εκείνη την ώρα άκουσε τον εκφωνητή να απευθύνεται στους
ακροατές και να λέει: "Τηλεφωνείστε μας και πέστε μας τι σας
ενοχλεί περισότερο"!
Μιά και δυό πιάνει το τηλέφωνο. "Έλα, ράδιο εκεί; Εμένα
μ ενοχλεί που δεν μ ενοχλεί κανείς"!
    Δεν πρόλαβε ν αφήσει το ακουστικό και χτύπησε το τηλέφωvo.
"Θέλεις να σ ενοχλήσω:" του λέει μια τρυφερή φωνή.
Να μη τα πολυλογούμε, σε λίγο εκείνη είχε φτάσει στη βιοτεχνία και
πίνανε καφεδάκι παρέα.
Οταν τέλειωσε η βάρδια και ντυνότανε για να φύγουν, εκείνη
του εξομολογήθηκε. “Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου πόσο όμορφα
είναι να ξαπλώνεις πάνω στα βαμβακερά υφάσματα μιας βιοτε-
χνίας! Μου είχε πιαστεί η μέση με κείνα τα απαίσια ανακλινό-
μενα καθίσματα των αυτοκινήτων"!
    Του φίλου μας του άρεσε η φωνή του εκφωνητή. Καί η
εκπομπή.
Έτσι την ερχόμενη εβδομάδα ζήτησε να κάνει απογευματινός
και την Τρίτη. Το παιχνίδι του σταθμού παιζόταν και τις Τρίτες.
Κι ο φίλος μας πίστευε πως ήταν καλός ακροατής και καλός
παίχτης.
    Έτσι λοιπόν με το που άρχισε ο εκφωνητής την ερώτηση
είχε κιόλας τηλεφωνήσει για την απάντηση. Δεν πρόλαβε
ν αφήσει το ακουστικό και χτύπησε το τηλέφωνο. Αρπάζει
το ακoυστικό. “Λέγετε, παρακαλώ"! Και τί ακούει! “Κώστα μου,
είμαστε με τη μαμά και την αδελφή της τη θεία Ρούλα, καλέ,
και σκεφτήκαμε νάρθουμε να σε κάνουμε λίγη συντροφιά και
μετά να πάμε για κανα πατσά...”
    Το είχε ξεχάσει πως η πεθερά του και η αδελφή της έρχονταν
στο σπίτι  κάθε Τρίτη και κάθε δεκατρείς.
    Στο πατσατζίδικο την ώρα που βάζανε σκορδόξυδο στον
πατσά η γυναίκα  του του εξηγoύσε. "Η ιδέα ξεκίνησε από
τη μαμά που σε συμπαθεί πολύ, όπως τo ξέρεις. Εκεί πoυ
καθόμασταν λέει. "Τί κάνει καλέ ο Κωστάκης; Γιατί δεν πάμε
να τον κάνουμε λίγη παρέα... Σαν ν ακούω τη φωνή του να λέει.
Μ ενοχλεί που δεν μ ενοχλεί κανείς."   
Ο Κωστάκης έκανε τηy πάπια και ρoυφούσε τον πατσά του
κι όλο σκεφτόταν. "Μπράβo αυτί η πεθερά! Ήξερα βέβαια για
τη γλώσσα της..."
    Οι ραδιοφωνικές εκπoμπές συνεχίζονταν. Η ωραία φωνή του
εκφωνητή ακουγόταν καμπάνα στις μικρές βιοτεχνίες με τις
απoγευματινές βάρδιες. Το ραδιοφωνικό παιχνίδι συνεχιζόταν.
Ομως κανείς ακροατής δεν τηλεφωνoύσε. Kι ο εκφωνητής
μονολογούσε.
"Άραγε κανείς δεν ακούει την εκπομπή μου»!!!

Γιώργος ο Μοναχικός