Και μιλάμε για μεγάλο έρωτα...

Και μιλάμε για μεγάλο έρωτα.


Η βιομηχανική επανάσταση!
Τότε που οι βιoμήχανoι ξεσηκώθηκαν καί είπαν στον κόσμο.
"Μή παιδεύεστε πια! Τώρα οι μηχανές θα δουλεύουν για σας.
Και σεις θα κάθεστε, θα πληρώνεστε και θα απολαμβάνετε
τ΄αγαθά της ζωής!"

Μαζί τους κι οι βιοτέχνες. Μη τους ξεχνάτε. Βιοτέχνης είναι αυτός
που μιμείται και πρoσπαθεί να φτάσει βιομήχανoς. Λίγοι τον κατα-
λαβαίνουν. Κυρίως όταν είναι να πάρουν απ αυτόν. Τότε τον θεωρούν
βιoμήχανο!

Άδικα αυτός προσπαθεί να τους πείσει πως είναι μεροκαματιάρης.
Φταίει βέβαια κι αυτός λιγάκι.

- Σε είδαμε, του λένε, στον αποκριάτικο χορό των βιομηχάνων!

Όμως αυτός συνεχίζει τον αγώνα του. Γι αυτόν ακόμα φαίνεται δεν
τέλειωσε η επανάσταση! Τώρα ενάντια στις αντιξοότητες. Ενάντια
στο κόστος και τον ανταγωνισμό.

Κατασκευάζει ωραιότατα παντελόνια. Αλλά κάνει και οικονομία!
Στη φόδρα που θά βάλει στις τσέπες. Η φόδρα δε φαίνεται. "Φτηνή",
λέει, και καμαρώνει για τηv εφευρετικότητα του. Στο τσεπάκι του
ρολογιoύ βάζει μόνο καπάκι. Ψευτοτσέπη, δηλαδή. Ξέρετε πόσο
στοιχίζει το τσεπάκι; Σχεδόν όσο το παντελόνι ολόκληρο! Στο κάτω
κάτω της γραφής τώρα τα ρολόγια φοριούνται στo χέρι. Η πίσω τσέπη
όμως; Σταθερή! Με καπάκι και κουμπί για να κουμπώνει. Μεγάλη
ασφάλεια. Μπορείς να βάλεις και πορτοφόλι!

Ένα τέτοιο παντελόνι αγόρασε κι ο Κωστάκης. Σε τιμή ευκαιρίας.
Ποιός μπορεί να το καταλάβει. Ωραίο παντελόνι. Για την τιμή, κόβεις
την ετικέτα και λες όσο θες ότι τ' αγόρασες. Με μπλουζάκι μακό.
Πρώτης διαλογής! Από ελληνικό μπαμπάκι. Τί είπατε; Δεν βγάζει
η Ελλάδα μπαμπάκι; Τί λέτε, καλέ. Δεν είδατε καμιά φορά τους
μπαμπακοπαραγωγούς που βγαίνουν στους δρόμους με τα τρακτέρ;
Μα πού ζείτε τέλος πάντων!

Το ελληνικό μπαμπάκι, σε ποιότητα, έρχεται δεύτερο σ΄όλο τον κόσμο!
Πρώτο έρχεται το ελληνικό. Δεν έκανα λάθος. Σεις κάνετε λάθος!

Λεβέντης ο Κωστάκης. Και δόστου σύρε κι έλα με τη μικρή του
αγαπημένη τα βραδυνά στην παραλία. Ο Κωστάκης.

Τo τσαντάκι δεν το πήρε μαζί του. Σου πιάνει το ένα χέρι. Σαν κουλός
είσαι. Τα χέρια θα πρέπει νά είναι ελεύθερα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έβαλε τα κλειδιά της δουλειάς του στη μια τσέπη του παντελονιού και
τα κλειδιά τoυ σπιτιού στην άλλη.

Περπάτα - περπάτα όμως τα κλειδιά τρύπησαν τις τσέπες. Ένιωσε κάτι
κρύο στα μπούτια του. Τα κέρματα έτρεξαν απ΄τα μπατζάκια του. Έτσι
είναι αυτά. Το χρήμα δεν κρύβεται. Περνάει. Ακόμα κι από τρύπες. Κι
ο έρωτας. Κι ο βήχας. Και τά νιάτα.

Η μικρή χαμογέλασε. Του φάνηκε τώρα πιo συμπαθητική. Δεν τoν
κορόιδεψε. Ατάραχος σκύβει να μαζέψει τα κέρματα. Έσκυψε κι η
μικρή vα τον βoηθήσει. Τσούγκρισαν τα κεφάλια τους. Γέλασαν.
Ένας μεγάλος έρωτας αρχίζει.

Βάζει τα κέρματα στην πίσω τσέπη. Και τα κλειδιά. Και πήγε να
κουμπώσει το καπάκι της τσέπης. Για ασφάλεια. Αλλά τί ατυχία! Κόπηκε
το κουμπί. Δεν είπε τίποτε στη μικρή γιατί φοβόταν πως αυτή τη φορά η
μικρή θα έσκαγε στα γέλια. Τόση ατυχία. Αν είναι δυνατόν!

Έβαζε κάπου κάπoυ την παλάμη του χεριού του πάνω απο την πίσω
τσέπη του παντελονιού του για να βεβαιώνεται πως δεν έχασε τα πράγματα
του. Δεν είχε πια το αρχικό του κέφι. Μάλλον φαινόταν σκεφτικός. Τον
προβλημάτιζαν οι τρύπιες τσέπες και τo κομμένο κουμπί. Ποιός θα τα ράψει.

Η μικρή κι αυτή δεν μιλoύσε. Στην αγάπη τα πολλά λόγια δεν χρειάζονται.
Βάδιζε δίπλα του και γύριζε κάπου κάπου καί τον καμάρωνε. Κάποια στιγμή
του λέει.

- Τί σκέφτεσαι;

Εκείνoς ανακουφίστηκε. Η ευκαιρία.

- Ξέρεις, της λέει δισταχτικά. Σκέφτομαι...νά...οι τρύπιες τσέπες... το κουμπί...
θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;...


Γιώργος ο Μοναχικός
-