Η παρέλαση

-
(γράφει ο Χρυσόστομος).

Ξεσχίσαμε και φέτος στην παρέλαση. Ο σύλλογος μας μάζεψε τα πιό πολλά χειροκροτήματα. Αφού, να φανταστείτε, το βράδυ στην ταβέρνα χορεύαμε ζεμπέκικο με τον απόηχο από τα πρωϊνά παλαμάκια.

Πρώτη πήγαινε η φιλολόγα μας.
Η ψηλή φοιτήτρια των 22 μαιών. Κρατούσε το κοντάρι. Το κράτημα του κονταριού θέλει τέχνη. Κι η σημαία του συλλόγου κυμάτιζε στο ρυθμό του βαδίσματος της φιλολόγας. Μαζί και η φυλλωτή φούστα της.

Μόνη της, ε!
Παραστάτες δεν βάλαμε. Κανένας από τα μέλη του συλλόγου δεν είχε αριστεύσει στο σχολείο.

Εξ άλλου το άριστα δεν προσθέτει τίποτα στη μακροζωία.

Ύστερα ερχόταν το τμήμα ανδρογύνων. Οι νυκοκυραίοι!
Τα ζευγάρια πιασμένα από τα χέρια, σταυρωτά όπως στο χορό του Ησαία, σε δυάδες, προχωρούσαν στο ρυθμό του γαμήλιου εμβατηρίου "μαύρη είν'η νύχτα στα βουνά".

Εκείνες ντυμένες στ'άσπρα.
Εκείνοι με το μαύρο γαμπρικιάτικο κοστούμι και παπιόν. Το λουλουδάκι του γαμπρού στο πέτο. Και μια πολύ σινιέ ποδίτσα για το πλύσιμο τwv πιάτων.

Όχι! Οι κουμπάροι δεν ήλθαν. Μας είχαν υποσχεθεί, αλλά φαίνεται μετάνοιωσαν.

Ακολουθούσε το τμήμα ευθυμίας. Οι ζωντοχήρες.
Με φανταιζί κουστουμάκια. Πεταχτούλες, καμαρωτές, γεμάτες αυτοπεποίθηση, προχωρούσαν για τη νίκη. θερμά και παρατεταμένα τα χειροκροτήματα. Η φιλαρμονική, σε ρυθμό εμβατηρίου, έπαιζε "στη στεριά δε ζει το ψάρι ουδ'ανθός στην αμμουδιά..."

Ύστερα οι λεβεντόκορμοι! Τα γεροντοπαλλήκαρα.

Χαμός έγινε. Τί Μιλτιάδης! Τί Λεωνίδας! Τί Θεμιστοκλής! Τί Έκτορας! Τί Αχιλλέας! Οι ακτίνες τον ήλιου αντανακλούσαν στο φαρδύ μέτωπο τους. Πάψε! Μέτωπο, είπα.

Μετά απ'αυτούς τα μανούλια.
Ποιό ντύσιμο; Με μπικίνι ήταν. Παρά τον κανονισμό. Οι πρώτες τριάδες ήταν με τόπλες.

Δεν μπόρεσα να δω περισσότερο. Τα μάτια μου είχαν θολώσει από τη συγκίνηση. Αν θυμάμαι καλά, η φιλαρμονική παιάνιζε "η λίμνη των κύκνων" ή "το κύκνειο άσμα". Το τι σφύριγμα έπεσε δεν περιγράφεται. Λες κι είχαν μαζευτεί όλοι οι τσομπάνηδες της χώρας.

Και μετά;
Έ, μην τα περιμένετε όλα από μένα. Θα πρέπει να σας κόβει και λιγάκι. Πίσω απ΄τα μανούλια οι ασπρομάλληδες. Με τα μπαστουνάκια. Τα σύμβολα της υπερσεξουαλικότητας. Μερικά επιχρυσωμένα.

Ποιές τριάδες; Μπουλούκι σου λέω. Όποιος προλάβαινε (και μπορούσε) έσπρωχνε τον άλλο και πήγαινε μπροστά. Όπως γίνεται όταν ο ταχυδρόμος στη γειτονιά βγαίνει και κάνει διανομή τις συντάξεις σε κάποιο καφενείο.
Μερικοί να παράτησαν και πήγαν στο πάρκο, στα παγκάκια.

Οι γιαγιές;
Αυτές έμειναν σπίτι.
- Ε, Χρυσόστομε, μου είπαν. Εμείς έχομε χορτάσει και τις παρελάσεις και τη ζωή. Θα μείνουμε στο σπίτι να περιμένουμε το...γαλατά.

Εγώ;
Εγώ ήμουνα με το λαό. Με είχαν αποκλείσει από την παρέλαση λόγω αναστήματος. Είχα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών, για να βλέπω καλύτερα. Είχα σηκώσει τα χέρια μου στην ανάταση, για να με βλέπουν που χειροκροτούσα.
Κάπου - κάπου έχανα την ισορροπία μου κι έπεφτα προς τα μπρός.
Ας είvαι καλά εκείνη η καημενούλα που με στήριζε με την πλάτη της.
Ετσι είναι αυτά. Στις παρελάσεις και στη ζωή (κι η ζωή μιά παρέλαση είναι) πρέπει κάποιος να σε στηρίζει. Πρέπει να έχεις πλάτες.

Χρυσόστομος

==============

Του άρεζε ο παράς. Μα και ο λόγος. Ήταν παράλογος!

==============