Ευτυχώς...

'Ενας, ευτυχώς, απ΄τους σαρανταπέντε μας έστειλε το εξής SMS - τί
είχε να χάσει δηλαδή, εμείς δεν είμαστε TV, ένας απλός σύλλογος
είμαστε - εκφράζοντας μία εύλογη απορία: Ο μήνας πέρασε, πού είναι
το ένα?

Είπα ευτυχώς ένας γιατί θα μπορούσε να ήταν και οι σαράνταπέντε,
όπως θα μπορούσε να ήταν και τα σαράντα παληκάρια και οι τρακόσιοι
του Λεωνίδα και και και, γιατί είναι γνωστό, δυστυχώς, σ' όλους σας
ότι είμαστε ο μοναδικός σύλλογος στον κόσμο που τα γρούπ των
μελών του συλλόγου είναι περισότερα από τα μέλη του συλλόγου.

Αυτό είναι ένα από τα συστατικά της μακροζωίας!  (Χαμογελάς, έ? Καλά, καλά, θα τα πούμε στο διάλειμα...)



Γιάννη, καλό μου παιδί, (!), έχεις απόλυτο δίκιο! Αλλά πρέπει να με καταλάβεις. Δεν είναι και τόσο εύκολο με τόσα πολλά μέλη. Βόηθα κι εσύ λίγο την κατάσταση...


Χάρηκα που θάρθεις Θεσσαλονίκη.

Πολλά χαιρετίσματα από τη Μαρία. Φυσικά με τα κίτρινα!...
Μη της πεις τίποτε, πολύ τη γουστάρω.

Χαιρετίσματα στο Μπάμπη, ίσως μας εξηγήσει κάποια φορά πως θα
μπούμε στο νόημα...

Γιώργος ο Μοναχικός

ΥΓ. Συγκινήθηκα για το ενδιαφέρον - και την πιθανή ανησυχία - σου για μένα. Μπορώ όμως να σε καθησυχάσω κάπως λέγοντας σου πως, όπως φαίνεται και απο το blog, ακόμα "μένουμε Ελλάδα" και τα ποιήματα ακόμα τα γράφουμε.

Μάλλον δεν ήρθε ακόμα η ώρα της απαγγελίας...