Οι καθυστερήσεις

Ο μιά ζωή φίλαθλος του ποδοσφαίρου κύριος Γιάννης, ένας από τους  σαράντα πέντε μιας σαρανταπεντάδας από τις πολλές (πολλαπλάσιο του 45) σαρανταπεντάδες Γιάννηδων που διαθέτει ο σύλλογος συνήθιζε να λέει πως η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Όλοι και όλες στη ζωή τους κλωτσάνε μια μπάλα! Μιά μπάλα πού είναι και η ζωή...

Ο κύριος Γιάννης  είχε τα γενέθλιά του. Ήθελε να τα γιορτάσει στην αυλή του συλλόγου, εκείνη την απέραντη καταπράσινη πλαγιά του λόφου με τους ωραίους κήπους και τα ωραία δέντρα.
Έστησε δύο γκολ-ποστ, μια εξέδρα με μια τεράστια τούρτα σε σχήμα κυπέλου, φόρεσε στολή ποδοσφαιριστή και βγήκε στο γήπεδο απο τα αποδυτήρια. Όλα τα μέλη του συλλόγου χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν.

- Να μας ζήσει, να μας ζήσει...Ζήτω ο κύριος Γιάννης...Να τα χιλιάσεις...

Τα ενενήντα... να τα χιλιάσεις...τι καλά...

Ένας ένας τα μέλη περνούσαν από μπροστά του και του  δίνανε το χέρι και τις ευχές τους. Τί χαρά...

Οι περισσότεροι λέγαν "άντε και στα δικά μας ενενήντα..." Ήταν όλοι ... μικρότεροι...

Ο κολλητός του, τί κάρφαρος, του λέει...

- Φίλε, μη ξεχνάς, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας διαρκεί ενενήντα λεπτά, ενενήντα...

Ο κύριος Γιάννης του την έφερε. Έβαλε γκώλ στο ενενηκοστό...

- Φίλε μου, μάλλον ξέχασες τις καθυστερήσεις...Κι αυτές παίζονται...

Γιώργος ο Μοναχικός (Γ.Μ.)

.