Η Ψ Η Λ Η

Η ψηλή, έτσι την ονόμαζε το ζάρι της, το παληκάρι της, το καμάρι της, το παλαμάρι της... πού να το πρωτοδέσει, μιά στον κάβο, μιά στον μαληά, μια στον καβομαλιά, έτσι όμορφα κυλούσε η ζωή της.

Μη μου αγχώνεσαι, τούλεγε, άστα όλα σε μένα... Εγώ θα σου ξεκουμπώσω το λουρί του παντελονιού, εγώ θα τραβήξω το φερμουάρ του παντελονιού, εγώ, εγώ, όλα εγώ..

Στόχος μας ήταν το ουρί, του δικού της παραδείσου... Πολλές φορές έβλεπε το ουρί σαν κατάρτι στη βαρκούλα της ευτυχίας της.
Πολλές φορές. 

Αλλά σήμερα, στο καφενέ του συλλόγου, σαν κάτι να μη πήγαινε καλά, Μαρία μου, ξέχνα τα κίτρινα κι έλα να πιούμε μαζί ένα καφέ..

Χτές που τον ξεψείριζα, το κεφαλι του, οχι καλε, δεν είχε ψείρες, το καημενούλι μου, μ αρέσει να τον ξεψειρίζω, είναι μια ηδονή, τί φαντάζεσαι ότι είδα, μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά του. Κόντεψε να τρελαθώ...

- Ελα καλέ πώς κάνεις έτσι, τα γκρίζα μαλλιά είναι 
γοητεία...είπε η Μαρία με τα κίτρινα, αλλά θυμήθηκε τη γιαγιά της που έλεγε συχνά "άσπρα μαλλιά στην κεφαλή (του παπού φυσικά), κακά μαντάτα στην ψηλή". Ήταν κι η γιαγιά ψηλή...

 _ Λές να πάω να ρωτήσω και το Χρυσόστομο... Έμαθα πως έχει πολύ ωραίο κήπο...

Στης Μαρίας τον ποπό μόλις είχαν αρχίσει ν ανάβουν τα κάρβουνα... Άκου να πάει στο Χρυσόστομο...

Από στοιχειώδη ευγένεια η Μαρία που είχε γίνει ολόκληρη κίτρινη από ζήλεια απάντησε απρόθυμα Ναι, ναι, βέβαια..

- Μπορεί ακόμα και ποτίζει ο Χρυσόστομος... είπε η Ψηλή... με κάποια αφέλεια...

- Ναι, ναι, απάντησε η Μαρία, τα λουλούδια φυσικά...

Γιώργος ο Μοναχικός (Γ.Μ.)
.


-