Η ιδέα (1)

Η ιδέα.

Γράφει ο Χρυσόστομος.

Άμα βάλεις στο μυαλό σου μιά ιδέα, λένε, και την αφήσεις να
μουλιάσει στο υποσυνείδητό σου, λένε, κάποτε θα μπορέσεις να
την πραγματοποιήσεις, λένε.
Το ίδιο ισχύει, αν την ιδέα σου σου τη βάλει κάποιος άλλος,λένε.
Πιό πολύ ισχύει αυτό που λένε, αν την ιδέα τη βάλεις στο μυαλό
σου από μικρό παιδί.
- Τί θα γίνεις, όταν μεγαλώσεις, Γιαννάκη;
- Εγώ θα γίνω επιστήμονας! λέει και παίρνει ένα ύφος τόσο σοβαρό
ο Γιαννάκης, που δε σ'αφήνει κανένα περιθώριο ν' αμφισβητήσεις
αυτά που λέει. Και γίνεται. Αλλά και το πιο σπουδαίο, όσο
μεγαλώνει, βελτιώνει και το ύφος του. Σοβαρός! Πολύ σοβαρός !
Τόσο σοβαρός που μερικοί νομίζουν πως είναι γιατρός! Πολλοί
λένε "αυτό ξεπερνάει και τα όρια της σοβαρότητας, κοντεύει να
φτάσει τη σοβαροφάνεια!"
Αγράμματοι καθώς είναι οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως
η σοβαροφάνεια είναι πιό μεγάλο από το σοβαρός. Τους εντυπωσιάζει
εκείνο το "φάνεια". Όπως λέμε "Θεοφάνεια"!

Δεν έχει σημασία ποιά ιδέα θα βάλεις στο μυαλό σου. Όλες οι
ιδέες το ίδιο είναι. Τί νομίζετε πως διαφέρουν οι ιδέες μεταξύ
τους. Ελάχιστα. Να, "μια ιδέα", που λέμε.

Αυτά σκεφτόταν ο ανθρωπος , όταν, αποκαμωμένος απ' τη δουλειά
της μέρας, είχε ακουμπήσει την πλάτη του στην πλάτη της καρέκλας
και με γυρμένο το κεφάλι του προς τα πίσω και τα μάτια του
μισόκλειστα παρακολουθούαε δυό μύγες να κυνηγιούνται. Θυμήθηκε,
όταν ήταν μαθητής, την ώρα του μαθήματος, έτσι και περνούσαν
από μπροστά του μύγες - κι είχε πολλές τότε - έ, δεν τη γλυτώνανε.
Με μια κίνηση του χεριού του, σα μαέστρος σε ορχήστρα που δίνει
το φόρτε, τις έπιανε και τις δύο μαζί.
Για μιά στιγμή σκέφτηκε το κάνει και τώρα, έτσι για να θυμηθεί
τα σχολικά του χρόνια, αλλά παραιτήθηκε. Δεν είναι επειδή αυτό
δεν ταιριάζει με τη σοβαρότητα ενός ενήλικα. Όχι, απλά όταν
περνούν τα χρόνια "το μεν πνεύμα πρόθυμο, αλλά η σαρξ ...."

Τα χρόνια! Τι να σου πω. Έτσι και πέρναγε απ' το μυαλό του
αυτή η λέξη, μελαγχολούσε, Πώς πέρασαν τόσο γρήγορα! Αισθανόταν
ένοχος που τ'άφησε να περάσουν. Τί μπορούσε να κάνει άλλωστε.
Να τα σταματήσει; Πώς; Με χρονοφράγματα;

Γύριζε τη σκέψη του στην προηγούμενη ζωή. Καλά πέρασε. Πρόκοψε
που λένε. Βέβαια δεν έγινε επιστήμονας. Έκανε και οικογένεια.
Τα παιδιά του τον πέρασαν στο μπόϊ. Όπου νάναι, η κόρη του θα
του φέρει και εγγονάκι. Τί θέλει άλλο απ' τη ζωή. Ούτε και
κείνος ξέρει.
Και σε λίγες μέρες, να και το Πάσχα. Θα πάει στο στο χωριό του.
Στην αυλή του πατρικού σπιτιού του. Θα ψήσει τ'αρνάκι στη σούβλα.
Θα ταουγκρίσει τα κόκκίνα αυγά. Θα τραγουόήοει. Θα χορέψει και
τσάμικο. Και... και... και.. Μόνο να μη ξεχάσει να πάρει μαζί
του το ψάθινο καπέλλο του και τον αρπάξει ο ήλιος...

Στο επόμενο,(2), η συνέχεια
φυσικά από τον Χρυσόστομο.