Ο κυρ Αλέκος και το σορτάκι του

,
Μυθιστόρημα τύπου W.C.

     (Τα μυθιστορήματα τύπου W.C. για να τα διαβάσετε χρειάζεται τόσος
χρόνος όσο διαρκεί μιά νορμάλ αφόδευση. Στους ... δυσκοίλιους συνιστούμε
να τα  -δια-βά-ζουν - συλ-λα-βι-στά...)

Τίτλος.   Ο κυρ Αλέκος και το σορτάκι του.

Ο κυρ Αλέκος στα δεκαοχτώ του είχε τελειώσει με "λίαν καλώς" το εξατάξιο
Γυμνάσιο, διαγωγή "κοσμιωτάτη", και είχε μάθει και λίγα Αγγλικούλια από
μία μέθοδο άνευ διδασκάλου που του είχε χαρίσει ένας καθηγητής του
γιατί τον έβλεπε που του άρεζε η μάθηση.

    Στο Πανεπιστήμιο δε θέλησε να πάει γιατί τα έξοδα ήταν πολλά. Ούτε
όμως η μάνα του τον άφησε   να  συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα του
που είχε κρεοπωλείο γιατί σιχαινόταν τα αίματα.

Πήγε λοιπόν για λίγο καιρό σε μία "σχολή ελευθέρων σπουδών" όπου
έμαθε λίγα λογιστικά και γραφομηχανή και γύρισε στο χωριό με την ελπίδα
να προσληφθεί στην Κοινότητα που λέγαν πως θα γίνονταν Δήμος, γιατί
το χωριό είχε μεγαλώσει αρκετά. 

   Η αλήθεια είναι πως η Κοινότητα έγινε Δήμος, αλλά ο κυρ Αλέκος δεν
διορίοτηκε. Έτσι αποφάσισε να ανοίξει ένα γραφείο "αιτήσεις - δηλώσεις
κλπ"  για να μπορέσει να κερδίσει το ψωμί   του.

Τον πρώτο καιρό τα πράγματα ήταν δύσκολα γιατί είχε πολύ ανταγωνισμό
από ένα γέρο λογιστή.   Ευτυχώς όμως γι αυτόν, ο παλιός λογιστής τα
παράτησε γρήγορα, γιατί είχε καμπουριάσει απ' τ' αρθριτικά και δεν
μπορούσε να κάθεται στην καρέκλα. Όμως και πάλι η δουλειά ήταν λίγη.
Τί να συνέβαινε  άραγε.

    Ένα μεσημέρι που πέρναγε από την πλατεία του χωριού για να πάει στο
σπίτι για το μεσημεριανό φαγητό είδε ένα γκρουπ από τουρίστες που
κατέβηκαν από ένα λεωφορείο και μπαίναν στη σειρά για να πιούν νερό
απο τη βρύση της πλατείας.
Όλοι φορούσαν σορτάκια. Άντρες και γυναίκες. Αγάθεψε.
Πλησίασε δισταχτικά και σε λίγο οι τουρίστες τον είχαν περικυκλώσει και
τον τρέλαναν στις ερωτήσεις μόλις είδαν ότι μιλούσε αγγλικά. Γιά πρώτη
φορά στη ζωή του ένοιωσε τόσο περήφανος. Ήθελε εκείνη την ώρα να τον
έβλεπε ο Δήμαρχος που δεν τον είχε διορίσει στο Δημαρχείο να σκάσει
από τη ζήλεια.
Την ώρα που οι τουρίστες ανέβαιναν βιαστικά στο λεωφορείο που κορνάρισε
τόλμησε να ρωτήσει.

- Εξκιούζ με σερ. Γιατί όλοι φοράτε σορτάκια;

Ο τελευταίος τουρίατας καθώς ανέβαινε γύρισε και του είπε:

- Φορ δη αρθρίτις... Για τ' αρθριτικά. Κάνει καλό. Γκουτ.

Την άλλη μέρα στο γραφείο του περήφανος εξιστορούσε στη βοηθό του
τη Βασούλα τα χθεσινά του κατορθώματα και για το σορτάκι που φορούσε.

Η Βασούλα η βοηθός του πάντοτε τον θαύμαζε και απ' αυτόν μάθαινε τα
πάντα. Έτσι την επομένη,  νάσου και η Βασούλα με σορτάκι.

Τον κυρ Αλέκο δεν τον χώραγε ο τόπος. Κοίταζε μια το δικό του σορτάκι
και μια εκείνης κι όλο σκεφτόταν. "Δεν θα είναι πολύ μικρή για μένα;..."

Ο καιρός περνούσε. Η δουλειά μέρα με τη μέρα αύξανε. Όλοι στο χωριό
έτρεχαν στον κυρ Αλέκο να τους κάνει τα χαρτιά. Και, να το χρήμα γέμιζε
τις τσέπες του κυρ Αλέκου.

Αγόρασε τηλεόραση, βίντεο, αυτοκίνητο. Πήρε κι ένα κτήμα. Άρχισε και τις
καλλιέργειες που τούλεγαν οι πελάτες του. Δέντρα, ζαρζαβάτια , κρεμυδάκια.
Εκείνο που δεν πολυκατάλαβε ήταν όταν του είπε ο γιατρός να κάνει
"καλιέργεια ούρων".

Κι όλο σκεφτόταν για τη Βασούλα. " Μήπως είναι πολύ μικρή για μένα.".

Εκείνη τη μέρα η Βασούλα δεν ήρθε στο γραφείο. Το νέο αμέσως
κυκλοφόρηοε.

Η Βασούλα "κλέφτηκε" με το γιο του μανάβη!

Έτσι εξηγείται πού ο μανάβης είχε αρχίσει να κάνει φορολογικές
δηλώσεις για το Φιπιά.

Στ' αυτιά του κυρ Αλέκου ξανακούατηκε η κόρνα του λεωφορείου των
τουριστών. Γιατί να μη ρωτήσει νωρίτερα τους τουρίστες για τα σορτάκια...
Κάτι παραπάνω θα μάθαινε!..




.=========
" Ποιό καλή η μοναξιά" (στίχος τραγουδιού)
... όταν είσαι με παρέα...

.